Benim hayatımda köşe taşı olmuş kadınlarım vardır. Bunlardan ilki doğal olarak rahmetli annem idi. Bildiğim ne varsa O'ndan öğrendim. Tanıdığım en sağlam, en güvenilir en insan gibi insan idi. Sonra her ikisi de rahmetli olan anneannem ve babaannem. Bizim çekirdek ailemiz biraz büyüktü ve ne mutlu ki benim ailemin kadınları hep çok güçlü idi.
11 erkek kuzenimden sonra doğan ilk kız torun olunca; rahmetli Ali dedem 3 gün 3 gece yemek vermiş sokaktan geçen herkese.
Yani; benim şansım sadece ailemin güçlü kadınlarından yana değil, bu güçlü kadınlarla onurla ve gururla yaşamaktan gocunmayan ailemin erkeklerinden yana da şanslıydım.
Nitekim; rahmetli babam da, benden 10 yıl sonra gelen 2. kızı için neredeyse bütün Aydın'da düğün dernek ilan edecekti. Bize olan ilgi ve yetiştirilme tarzında bırakın eksikliği tam tersine ağabeyime nazaran hep pozitif ayrımcılık gördük. Bugün eğer vicdanımız ve gücümüz birbiriyle paralel olabiliyorsa; işte bu sağlam temellere borçluyuz.
Hayatımın kadınlarını anlatırken erkeklere de değinmeden edemedim ama en hakiki kadınlarımdan birisini 2 yıl önce tanıdım.
Bu hikayeyi bir gün eğer onun izni olursa uzun uzun anlatırım ama; şimdilik isminin sadece Burcu olduğunu söyleyeyim. O, kamuoyunu tıpkı Münevver Karabulut ve Özgecan Aslan kadar sarsan bir kadının, Ayşe Paşalı'nın kızı. Hani, yıllarca kocasından şiddet gören, 3 kızı için yıllarca buna katlanan, en sonunda canına tak edip boşanmak için dava açan ama yine af dilediği için çektiği boşanma davasından hemen sonra kocası olacak o alçak tarafından öldürülen Ayşe Paşalı.
Kadın cinayetlerinin simgesi olmuş ve kadına şiddetle ilgili pek çok yasa ve düzenleme Ayşe Paşalı'nın katlinden sonra çıkarılmıştı. İşte Burcu, böyle güçlü bir annenin, yaşından ve yaşadıklarından beklenmeyecek kadar güçlü ve olgun bir kızı.Ben kendimi güçlü diye bilirim ama Burcu'yı tanıdıktan sonra O'nun önünde hep saygıyla eğildim, ömrümün sonuna kadar da eğileceğim.
ACININ KARŞISINDA SAYGIYLA EĞİLDİM
Sözü daha fazla uzatmayıp bugüne geleyim. Zeytin gözlü güzeller güzeli Özgecan'ın katledilmesinin ardından Pazartesi günü tepki için kadın-erkek herkesin siyah giysilerle sokağa çıkması ve tepkisini sessizce ama çok anlamlı bir şekilde göstermesi çağrımızı hatırlarsınız.
Biz de gazetedeki kadın-erkek arkadaşlarımla bir fotoğraf çekip hem sosyal medyada, hem gazetede yayımladık bunu. Sosyal medyada bizim siyahlı fotoğrafımızı görür görmez telefonla aradı Burcu. Ve; beni bir kez daha kendisine hayran bırakacak sözler dökülüverdi dilinden: "Şebnem abla.. Size ve Yeni Asır'daki tüm arkadaşlara teşekkür ediyorum. Özgecan'ın ne kadar çok korkmuş olduğu aklıma geliyor, 3 gündür uyuyamıyordum. Annem geldi sürekli aklıma, Özgecan'ın o güzel yüzü gözümün önünden gitmiyor. Benim küçük kız kardeşim yaşında Şebnem abla. Ya benim kardeşim olsaydı diyorum ama hiç bir şey avutmuyordu beni. Ta ki; sizin fotoğrafınızı görene kadar. İlk kez umutlandım abla. Bu bir dirençtir, meydan okumadır. Allah hepinizden razı olsun. Bağırmak şart değil ama susmayalım da..."
HERKES SUSSUN.. BURCU KONUŞSUN
Beraber ağlaştık ama gözlerimizden akan gözyaşı değil, kararlılığımızın ve gururumuzun ve gücümüzün damlalarıydı aslında. Hani dün de önceki gün de demiştim ya; göbek atarak kadın cinayetlerini protesto edenler hem komik, hem zavallı oluyorlar. Acıya, ölüye saygı ne zamandır davul zurnayla oluyor bizim dinimizde? Bir dua, siyahlar giyerek sessiz bir haykırış değil midir doğrusu bunun? Ya da belki de hepimiz susmalıyız artık. Sadece Burcu ve Özgecan'ın anne ve babası konuşmalı. Onları dinlerken, o asaleti, o bilgeliği görünce insan bir kez daha küçülüyor karşılarında. Acıları öfkeye dönmeden "daha çok sevgi, daha çok barışa ihtiyacımız var" demek, diyebilmek hangimizin harcı? "Sevmekten başka çıkar yol yok" diyen bu bilge insanların bu sessiz haykırışlarını ve acılarını Burcu'dan daha iyi anlamamız mümkün mü? Zaten; Burcu'nun o asil gözyaşları biliyorum ki anneciği Ayşe Paşalı'ya da zeytin gözlü güzel Özgecan'a da dua idi aslında...
Hadi gelin bu yazıyı okuyan herkes sonunda okusun da bir Fatiha, biz de biraz erelim bari huzura...
