İki şarkının hatırlattıkları

Bu hafta sonumuz arkadaş çocuklarının düğünleri nedeniyle İstanbul'da geçti. Sıcaktan ve nemden bunalmış vaziyetteyiz. Poyrazı içimizi ferahlatan, havası kuru Sultanköy gözümde tütüyor. Yarın da konserlerimizin olduğu bir haftaya giriyoruz. İstanbul'un havası kabus gibi çöktü üstümüze...
***
Dün gece düğünde çalınan şarkılar nostalji ağırlıktaydı. Önce bir Enrico Macias duygusallığı esti ve 60'ların başına gittim. "Adieu Mon Pays" diyordu Macias. Kendimi Çeşme'de Aydın Alam'ların evinin bahçesinde bir gençlik partisinde buldum. Sabaha kadar Macias'ın 45'liklerini çalmış "Oh Guitar"la coşmuş, "Adieu Mon Pays"le duygulanmıştık. Cezayir asıllı bir Fransız olan Macias 1961 Cezayir Kurtuluş Savaşı sırasında ülkesini terkederken bindiği gemide yazmıştı bu şarkısını. Yanında eşi Suzy de vardı ve izin verilmediği için Macias doğduğu topraklara bir daha hiç dönemedi.
Şöhret olduğu ilk yıllarda konser için İzmir'e geldi, onu Kulüp Sineması'nda dinledim. Bir de imzalı fotoğrafını almıştım. 1990'da İstanbul'a geldiğinde tanıştık ve bir gün boyunca bir televizyon programı nedeniyle birlikte olduk. Bir de hatıra fotoğrafı çektirmiştik...
***
Üç dakikalık şarkısı boyunca anılar beni oradan oraya savurdu. Hemen arkasından bir de Peppino Di Capri şarkısı gelmez mi!
50'lerin sonlarında sesine aşık olduğum şarkılarını daha iyi anlayabilmek için İtalyanca kurslarına gittiğim, sahnede ilk şarkılarımı söylerken sesini taklit etmeye çalıştığım Peppino...
"Roberta"yı söylüyordu. Yine zaman tünelinde ışınlanmaya başladım. Bu şarkıyı karısı Roberta için yazmıştı.
1964 yılının 3 Mart gecesi İzmir'in Sibel Gazinosu'nda hayranı olduğum Peppino Di Capri'yi dinliyordum kuzenlerimle. Ezbere bildiğim şarkılarını ben de söylüyordum oturduğum yerden. Benim kendimden geçmiş halimi görmüş olacak ki işaret edip yanına çağırmıştı. Roberta'yı söylerken idolümle yanyanaydım. Kuzenim Zeynep de geldi. Fotoğrafçı fırsatı kaçırmadı hemen makinasını bize çevirdi. O geceden bir anı fotoğrafım var gözüm gibi sakladığım...
***
O yıllarda Peppino şarkılarını onu taklit ederek söylüyordum. İzmir'in amatör gruplarından "Kırmızı Biberler"in solisti Abdurrahman Alam da Peppino'cuydu. Harika taklit ederdi Di Capri'yi. Daha sonra "Maça Beşi"ni kurdular. Diş hekimi oldu ama Apo hala Maça Beşi'yle davul çalıp Peppino şarkıları söylemeye devam ediyor... Ve ben Apo'yu ne zaman görsem aklıma Peppino geliyor...
***
1970'lerde eşi Roberta'dan boşandığını duymuştum Peppino Di Capri'nin. 1973'te "Un Grande Amore e Niente Piu", 1976'da "Non Lo Faccio Piu" ile iki kez San Remo birincisi oldu. Ama ben asıl, onun Peppino Di Capri olmasını sağlayan şarkılarını hiç unutmadım. "Let Me Cry", "Vita Difficile", "Piccatura", Voce Notte", "T'hanno Vista Domenica Sera", "Malattia", "Luna Caprese", "Parlami D'amore Mariu", "Baby", "Melancolia" ve "Saint Tropez Twist"...
***
İnsanı müzik kadar anılarına bağlayan başka ne olabilir ki? Bir de fotoğraflar. İkisi de taşınabilir bilgisayarımda. 15 binin üzerinde şarkı, bir o kadar da tarayıp "I Photo"ma depoladığım fotoğraflarım.
Zaten kitabımı yazarken bana en çok o şarkılar ve fotoğraflar yardımcı oldu.
Dün gece dinlediğim iki şarkı bana bugünkü yazımı yazdırdı. Aslında hemen arkasından çalınan Ray Charles'ın "Hit The Road Jack"i de beni alıp başka anılara sürükledi ama satırlar tükendi ve yerim kalmadı, anlatamayacağım...
Sahi 50 yıl öncesinin şarkılarının bugünün gençlerinin düğününde çalınmasına ne dersiniz? Bizim kuşağın o ölümsüz şarkılarının kuşaklar boyu dinlemesi sanırım Tanrı'nın bize bir lütfu...