Karı koca arasında ufak tefek cinayetler

Bursa Devlet Tiyatrosu, İzmir'e turneye geldi geçtiğimiz hafta... Melek Ökte Sahnesi'nin samimi atmosferinde izlediğimiz oyunun adı neydi: "Karı Koca Arasında Ufak Tefek Cinayetler."
Fransız roman ve oyun yazarı Eric-Emmanuel Schmitt'in 2004'te kaleme aldığı, Serap Babür'ün dilimize aktardığı oyunu Mustafa Kurt yönetmiş. Karı-koca rolünü ise Bursa DT oyuncuları Demet Oran ve Sinan Demir paylaşmış.
***
Elbette evlilik ya da ilişkiler kavgasız yürümez... Hatta çoğu zaman karşıtlık ve çatışmalarla güçlenir. Çünkü her takışmanın üzerinden, birbirinizi anlama ve farklılığınızı kabul etme hassasiyetiyle atlamayı başarabilirseniz, yolunuz git gide düzleşir. Ki o zaman aynı evrende el ele yürüyorsunuz demektir, ayrı dünyaların insanı olsanız bile...
Yok, bitip tükenmeyen didişmelerin çapı, 'beni hiç anlamıyor' duygusuyla kaplıyorsa içinizi, vay halinize... Paralel evrene, yani bir aradayken değişik boyutlara akma buhranı alevlenmiş demektir.
***
Oyun, bir kaza sonucu hafızasını yitirdiğini ve hastaneden yeni çıktığını anladığımız Gilles'in, karısı Lisa tarafından evlerine getirilmesiyle başlar. Adam, eşinin maziyi anıştıracak her türlü hamlesine rağmen etrafını tanımlayamadan boş boş bakınıp durur.
E normal değil mi?
Erkekler zaten hafızaları daha güçsüz varlıklardır. Bu yüzden kafaları yerindeyken bile, ilişkinin tarihsel detaylarını kayda geçiren kadınlar tarafından hiçbir şeyi hatırlamamakla suçlanırlar.
***
Bu zayıflıktaki 'duyarsızlık ve ihmal' suçlaması, kadının yüreğindeki dehlizi fark edecek kadar ilişkinin kıvrımlarına giremediği için de yöneltilir erkeklere... Çünkü yolları son adımı atamayacak kadar daralmadıkça, girinti ve çıkıntılara kafa yormadan geçip gitmeye bakar koca milleti.
Kadınlarsa sonrasını daha çok düşünür. Yolun daraldığını, birlikte yürüyecek yer kalmadığını, gittikçe o kıvrımların ilişkiyi yutacağını çok önceden sezerler. İçleri içlerini yer ama bunu göremeyişini erkeğin anatomisine bağlamak yerine, "Artık beni sevmiyor mu, acaba başka biri mi var?" diye kafalarında şüphe dağları yaratırlar. Erkeğin de iliğini kemiğini tüketirler...
***
Oyun ilerledikçe, Gilles'in başta sandığımız gibi düşerek başını vurduğu için değil, Lisa tarafından kafasına indirilen heykelcikle kendini kaybettiği anlaşılır.
Çünkü sorunlarını anlamayan kocasına karşı içip içip kurulan Lisa, Gilles'in hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam edişi yüzünden kıskançlık hezeyanlarına kapılmıştır. Gilles'in o gece eve geç kalışını da 'başka bir kadın'a yoran Lisa, eşi eve geldiğinde, hafızasını kaybetmesine yol açacak darbeyi indirmiştir.
***
Ki bu saldırıyla oyunda şöyle bir mesaj renk vermektedir: Erkeklere 'dank etmesi' için kafalarına patlatmak gerekir!
Çünkü Gilles ancak bu darbeden sonra Lisa'nın hıncını anlama zahmetine düşmüştür. Ve onun gözünü döndürecek ölçüde ne suç işlediğini öğrenmek için 'hafızasını kaybetmiş' numarası yaptığı ortaya çıkar. Aslında Lisa'nın uydurduğu gibi düşmediğini bilmekte ve olup biten her şeyi anımsamaktadır.
Sonunda ilk tanıştıkları güne dönerek 'yeniden başlangıcı' deneyen çift, ilişkide sorunları aşmanın karşılıklı suçlamalar yerine sevgi ve paylaşmaya dayandığı gerçeğine sarılmayı başarırlar.
***
Demet Oran ve Sinan Demir, duygudan duyguya, oyundan oyuna geçtikleri; gülerken ağlayıp ağlarken kahkahaya boğuldukları bu yorucu ve hareketli komedide olağanüstü bir performans sergiliyorlar. Hislerini yansıtırken, ifade ve hareketlerinde ölçüyü bir dirhem kaçırmıyorlar.
Tüm nükteleri izleyiciye mükemmel aktaran esneklikleri, mimik, aksiyon ve tonlamaları kusursuzdu. Seyirciyle aralarındaki elektrik bir an olsun kesilmedi. Gayet eğlenceli bir evlilik oyunu izlettiler bize. Hem onları hem de rejisör Mustafa Kurt ve emeği geçen herkesi kutlarım.