Anne-kız birlikte 114 kilo verdiler

Öyle ince, öyle zarifler ki; eski fotoğraflarıyla eşleştirmek çok zor. Bedenlerinden hareketlerine yansıyan incelik, bütün bir hayatı böyle yaşamışlar hissi veriyor insana. Bugün "Nasıl Başardılar?" da bir değil iki başarı öyküsünü birden paylaşıyoruz. Pınar Korkmaz'la sevgili annesi Fatma Subaş'ın birlikte 114 kilo verdiği bu hikaye, anne-kız dayanışmasının da en güzel örneklerinden.

Sizi tanıyabilir miyiz?
Ben Pınar Korkmaz. 1978 yılında İzmir'de doğdum. Bilkent Üniversitesi Amerikan Kültürü ve Edebiyatı mezunuyum.
2009 yılında Oğuz Korkmaz'la evlendim, 4 yaşında Ada isminde bir kızım var, ev hanımıyım. Annem Fatma Subaş 1956 İstanbul doğumlu. İzmir Özel Türk Koleji mezunu, ev hanımı, evli ve 2 çocuk annesi.
"HER GÜNE MUTLU UYANDIK"
Anne kız ameliyat olmaya nasıl karar verdiniz?
Ameliyat olmaya ilk önce annem karar verdi. Yaklaşık bir yıl boyunca internetten doktorları araştırdı. Facebook'ta bir gruba üye olarak bu ameliyatı olmuş insanlarla birkaç kez konuşup sonuçlarına baktı ve doktordan ilk randevuyu aldı. 1 hafta sonra ameliyat günü belli olmuştu bile. Ben de aynı ameliyatı olmayı çok istiyordum. Ancak hem bu süreçte bebeğim küçük olduğu için hem de annem "Önce ben olayım, sonuçlarını görelim" dediği için 1,5 sene kadar ertelemek zorunda kaldım.
Ameliyatın olası riskleri sizi korkutmadı mı?
Korkutmaz olur mu! İlk başlarda ben de çok korkuyordum. 2,5 yaşında bir kızım vardı. Bu süreçte bana bir şey olsa beni hiç hatırlamayacağından çok korkuyordum. Ama kilolu olmak ve böyle yaşayıp ileride daha tehlikeli hastalıkların riski ile yaşamak beni daha çok korkutuyordu.
Bu yüzden bu ameliyatı olmak daha az riskli geldi.
Fazla kilolar ailede genetik mi? Ameliyat öncesinde spor ve diyet denemeleriniz oldu mu ameliyat öncesinde?
Evet genetik. Her türlü diyeti, sporu, akupunktur vesaire her şeyi denedik. 10 kilo verdik, 20 kilo olarak geri aldık. "Bugün yiyeyim, yarın diyete başlarım" diyerek sayısız günlerimiz geçti. Kalıtsal olarak ben tiroid hastası olduğum için de çok fazla kilo veremiyordum.
Toplamda kaç kilo verdiniz ve ne kadar zaman aldı?
Ben 15 ayda toplamda 68 kilo verdim. Annem 24 ayda 46 kilo verdi.
Ameliyat kaynaklı sıkıntılarınız oldu mu? Hiç zorluk yaşadınız mı?
Ameliyat kaynaklı hiçbir sıkıntımız olmadı. Bilakis her güne daha da mutlu uyandık. Zorluk ne ki, hayatımız daha da kolaylaştı!
AĞRILAR GİTTİ
"İyi ki ameliyat olmuşuz" diyor musunuz?
Kesinlikle, kesinlikle, kesinlikle... "Keşke daha önce bu ameliyatı olsaydık" diyoruz.
Geçmişe baktığınızda neler hatırlıyorsunuz kilolu günlerden ve bugün neler değişti hayatınızda? Kiloları kaybederken neleri kazandınız?
Ben kilolarıyla çok barışık bir insandım. Hiç komplekslerim olmadı ama hep zayıflamayı ve istediğim kıyafetleri giymeyi hayal ediyordum.
Bugün hayatımda değişen birçok şey var. Kronik bel ve sırt ağrılarım tamamen bitti. Daha konforlu bir hayatım var artık. Kiloları kaybederken kazandığım en güzel şey istediğimi giyebilmek. Her gün alışverişe gidip istediğim kıyafeti alıp o mağazadan çıkmak çok güzel bir duygu.
"YEMEK İÇİN ŞEHİR DEĞİŞTİRİRDİK"
Geçmiş beslenme alışkanlarınız nasıldı? Bugün nasıl?
Geçmişte hep kalorili besinler tüketiyordum. Eşimle yemek için şehir değiştiriyorduk. Yemek yemek için yaşıyordum ama artık yaşamak için protein ağırlıklı, sağlıklı şeyler yiyorum. Çok az yemekle dünyaları yemiş gibi oluyorum. Bundan büyük mutluluk olabilir mi? Daha önceki porsiyonlarım hep dubleydi. Şimdi ise gittiğimiz restoranlarda yarım porsiyon isteyip onu bile bitiremiyorum.

"ARABAYI KENDİM KULLANACAK KADAR İYİ HİSSEDİYORDUM!"
Obezite ile mücadele eden insanlara mesajınız ne olur?
Obezite cerrahisi pek çok kişi için son çare değil, tek çare. Bu ameliyat konusunda annemle benim düşüncemiz insanların korkmadan bu ameliyatı güvendikleri bir doktora olmaları.
Aynı güne geri dönsek, hiç düşünmeden bir daha ameliyat oluruz! Annem iki sezaryen doğum yapmış biri olarak, bu ameliyatın çok daha konforlu olduğunu söyledi. Ben bu ameliyatla birlikte safra kesesi ameliyatı da oldum ve tek bir ağrı sızı bile yaşamadım.
Hatta ameliyattan çıktığımda eşime, "Arabanın anahtarını ver, eve kadar ben kullanayım" diyecek kadar iyiydim. Hastaneden çıktığınızda normal hayatınıza dönebiliyorsunuz. Hayat kaliteniz hiç düşmüyor.