Bize ne oldu böyle?

Sinem salya sümük karşımda ağlıyordu..
Bir türlü vazgeçemediği sevgilisine lanetler yağdırırken; çok iyi biliyordu ki aslında kızdığı kendisiydi.. "Bize ne oldu böyle" cümlesini haykırırken sesi boğuluyor, yıllardır duymadığım ve hiç de alışık olmadığım ses tınıları çıkarıyordu canım arkadaşımın biricik kızı Sinemim...
Sahi bize ne oldu böyle? Bu soruyu kendime sormak istedim birden...
Son yıllarda hepimiz "kendimizi aşmışlık sendromu"nu pisikopata bağlamış durumdayız.
Teknolojik aletler elimizde oyuncak gibi dolaşıyor.
Eminim hiç birimiz çocukluk yıllarımızın kısacık döneminde; bu denli oyuncaklarımızla haşır neşir olmamışızdır.
Rahmetli eşimle uzun flört yıllarımız olmuştu da... Askerlik yaptığı dönemde; kendisinden haber alamayınca telaşla, İzmirliler bilir Mithat Paşa Caddesi'nde olan askerlik şubesinde almıştım soluğu. Gençliğin ve büyük aşkın verdiği cesaretle paşaya kadar çıkmıştım.. Yaşadığımız her şey.. Her şeye değerdi.

NE YARDAN NE SERDEN

Artık ne varsa silip süpüren çabuk tüketen bir insanlık var karşımızda.. Dünya toptan karmaşa yaşıyor... "Ne yardan, ne serden vazgeçme" durumları da ayrı bir seramoni..
Arsızlık diz boyu. Her şeyimiz ortada fakat elle tutulacak gerçek bir şey yok... Sanal bir dünyayı sahiciye çevirmek boşuna bir çaba gibi görünse de, umut denen şey hala güzel bir duygu...
Film tutkunları beni anlayacaktır. Sinema filmini adam gibi, sinema koltuğunda izleyenlerdenim.
Daha keyif verici. Kendinizi olayların içinde hissediyorsunuz..
Aklınıza daha iyi yerleşiyor.. Yerli filmler son yıllarda büyük çıkış yapmasına rağmen, yeni nesil oyuncuların imitasyon mimikleri dayanılır gibi değil. Abartılmış kaş göz hareketleri, gereksiz çıkışlar bağırtılar.. Baş ağrısı yürek çarpıntısı konumunda. Geçen akşam salonda televizyon sesi yüksek volümde kalmış..
Ben unutmuş çalışma odamda yazılarımı yetiştirmeye çalışıyorum. Birden evin zili çalınca kendime geldim. Üst apartman komşum "evde kavga var" misali ayaklanmış seslerden.
Ben bin bir özür kusura bakma hallerinde; aklıma takıldı birden. Son yıllarda tüm tv dizilerinde sürekli bir bağırma efekt sesi. Herkes kulak özürlü. Malum cep telefonlarının verdiği zarar evlere şenlik. Uzmanlar istedikleri kadar zararlarını asgari boyutlara çekmeye çalışsın. Gören göz kılavuz istemez durumda, ağlanacak halimize gülüyoruz çok şükür. Evet her şeye rağmen gülebiliyorsak, çıkmayan candan ümit kesilmez misali biz ümit etmeye devam edelim.
Evet yine bizim kız Sinem'e dönelim. Artık eski aşkların ulvi hallerinin çoktan sınıfta kaldığını anlatmak epey zamanımı alsa da karşımdaki güzel kızı ikna etmeyi başarmanın sevinci içindeydim.. Yaşlanmayı kabul etmiyoruz artık. Olgunluk bu olsa gerek diye düşündüm kendi adıma. Her şeyi olduğu gibi kabul etmek. Eleştirmek, yermek, arkasından gülmek.
İnsanoğlu hep aynı... "Trend" dediğimiz şey her neyse galiba bizi bozan oyuna getiren bu akım. Ah teknoloji(!), işimizi kolaylaştırdığını zannediyorsun ama ruhumuzu aldın.
Renksiz, kokusuz, ph55 dengesinde bir insanlık yarattın.. Bağırıyoruz, çağırıyoruz, konuşuyoruz, gülüyoruz.

FAKAT BİRBİRİMİZİ ANLAMIYORUZ.