Yaramaz çocukla başa çıkmanın yolları (2)

3. Eğer incindiyseniz ve yoğun bir öfke hissederseniz, ebeveyn olarak "çocuğum bunu bana nasıl yapar? Nasıl bu kadar kaba, acımasız olabilir?" diye düşünürseniz çocuğunuzun hedefi büyük olasılıkla sizi incitmektir.
Çocuğunuz sizi üzmek mi istiyor? İncitmek mi istiyor? Onun karşısında bir maske takın, nötr olun, ağlamayın. Bazen ebveynler çocukları olumsuz davrandığında "ama ben bunu haketmedim" diye düşünüp ya da "ben nerede yanlış yaptım?" diye kendilerini sorgulayıp çocuklarının karşısında ağlayabilirler. Bunu yapmamaya çalışın. Bu durum zaten ebeveynlerinden öfke çıkarmak isteyen bir çocuğa keyif verir ve davranışın devam etmesine sebep olur.
Olay sonrası ceza vermeyin
Çocuğunuzun neden sizi incitmek istediği önemli bir sorundur. Bazen oedipal bir çatışma özellikle kız çocuklarında babaya duyulan yoğun aşk, kız çocuğunun annesini rakip olarak görmesine, annesiyle sürekli bir didişme içine girmesine sebep olabilir.
4. Çocuğunuzun davranışı karşısında; umutsuzluk, çaresizlik hissediyorsanız çocuğunuz da büyük olasılıkla kendisini yetersiz hissediyor olabilir. Yetersizlikten kastedilen, çocuk başarısız olduğuna o kadar çok inanır ki, artık çabalamaz. Yalnız bırakılmak ister ve kendisinden bir şey istenmesini istemez. Eğer çocuk kendisini yetersiz veya işe yaramaz hissederse, çaba göstermez. Bu şekilde düşünen ve hisseden çocuklar genellikle saldırgan davranışlar sergilerler.
Bir çocuk kendisini yetersiz hissettiğinde çocuğu kısa sürede başarı elde edebileceği alanlara yönlendirmek faydalıdır. Karate, tekvando gibi sporlarda aydan aya kuşak sınavları yapılır ve çocuklar genel olarak bu sınavlarda başarılı olurlar. Başarı duygusunu hisseden çocuğun benlik algısı yavaş yavaş yükselir.
Çocuğunuzun zayıf olduğu alanları değil, güçlü olduğu alanlarını takdir edin.
Çocuğunuzun eksik olduğunu düşündüğü alanları güçlendirmek için ona destek olun.
Çocuğunuzu diğer çocuklarla kıyaslamayın.
Çocuğunuzla birlikte zaman geçirin. Onunla oyun oynayın, maçlara gidin. Ona değer verdiğinizi onunla keyifli zaman geçirerek gösterin.
Sık sık uyarılarda bulunmayın. Sık sık uyarılarda bulunduğunuzda çocuğunuz kendisini "aptal, yetersiz" gibi hisseder ve bu duyuguyu ona kim hissettiriyorsa ona karşı muazzam bir öfke duyar.
Aşırı koruyucu, kollayıcı bir ebeveyn iseniz çocuğunuzu bunaltırsınız. Çocuğunuzu rahat bırakın ki onun gerçek potansiyalini keşfedebilesiniz.
3 yaşındaki çocuğunuzun "aman düşmesin diye" önünden arkasından dolaştığınızda çocuğunuz yanında siz olmadan bir odadan başka bir odaya bile geçemez. O zaman da siz anne olarak "ama bu çocuk bana çok yapışık, nefes bile aldırmıyor" diye şikayet etmeye başlarsınız. Ya da evhamlı, kontrolcü bir ebeveyn iseniz çocuğunuzla birlikte oturur ders çalışırsınız. Ödevlerini yaparken onun yanında oturursunuz, ödevlerini kontrol edersiniz o zaman da çocuk "sanki tek başına ders çalışamayacakmış" gibi düşünür. Ve ders çalışırken sizi sürekli yanında "baston" olarak algılar. O halde çocuğunuzun kendisini yeterli ya da yetersiz hissetmesi ebeveyn olarak sizin tutumunuza bağlı olabilir.