İçindeki Serdar Turgut'a dokun

Siyasete bulaşmadan önce ne özgün yazardı... ABD izlenimlerini anlatır, içindeki yaramaz çocukla her fırsatta dalga geçerdi. Halkçı olmaya çalışmazdı (hoş hala daha çalışmıyor). Hedonistik olsa da pek çok 'Tanrısal(!)' köşe yazarının aksine kırık dökük, sırf bu yüzden sevimli ve insaniydi... Evet nihayet itiraf ediyorum, bir dönem Serdar Turgut hayranıydım. Ne zaman ki ciddi ciddi mizah yapmayı bırakıp haberci kriterlerine göre 'ciddi' siyaset yazmaya başladı, benim için ciddiyetini yitirdi. Çünkü kendi özgün sesini, rengini kaybetti. (Ki bu bahsim, bir dönem Şok programını yapıp yepyeni bir mizahi tarz yaratan Korcan Karar için de geçerlidir. Müthiş bir mizah adamından -bana göre- ortalama bir anchor-man'e dönüşmüştü...)

Uzun dönem okumayı bıraktığım Serdar Turgut'a tekrar başlamış bulunuyorum. Zira siyaset ile kendi özgün tarzını birleştirmeyi başardı tekrar. Ne yaşam tarzına, ne de fikirlerine pek katılmasam da, ne yazsa yüzümü güldürmeyi başarabilen bir adam o... Gençlerin deyimiyle 'Bu nasıl bir kafa, abi!'

Fantezilerini onun kadar açık şekilde yazmaya başka bir Allah'ın kulu cesaret edemez. Yeri gelir bir zencinin New York'ta ona nasıl küfür ettiğini yazar, yeri gelir, Ertuğrul Özkök'ün akıl hastanesine kapatılması gerektiğini savunur, yeri gelir rüyasında devlet başkanlarıyla saklambaç oynar. Turgut'un savunduğu fikri bir başkası savunsa selamı sabahı keserim. Turgut'un ağzına aldığı kimi kelimeleri değil köşe yazısında, aile arasında kullanamam. Bununla beraber o yazdıysa kızamam, kayıtsız kalamam. Serdar Turgut, medyaköyün sevimli delisi (!) tarzıyla cezai ehliyetini kendi kendine kaldırmış, bana göre Türkiye'nin en kendiyle barışık, yüksek özgüvenli adamlarından biridir. O, benim için böyle kült bir isim ve yazarın fikirlerinden olmasa da tarzından öğrenecek çok şeyimiz var.

Biz kızdığımız kişiye gülmeyi, kızdırdığımız kişiyi ise güldürmeyi beceremiyoruz. Bizim toplum birini ya sever, ya döver, öyle pek ortası yoktur. Sanırım bu bağlamda hem köşe yazarlarının hem de siyasetçilerin gülmeyi öğrenmesi, ve özellikle de kendisiyle dalga geçebilme sanatında ustalaşması lazım... Sonra zaten ne tabumuz kalır, ne dokunulmazımız, ne de konuşulmazımız. Bizim toplum, özgüveni düşük olduğu için alıngandır, bir laftan cinayet çıkar. Ne zaman ki kendimizle alay edebileceğiz, o zaman kimse bizimle alay edemeyecek. 'Ben' dokunulmaz olmazsam, benim 'tartışılamaz' konularım da olmaz. O zaman toplumsal barışı gerçekten yakalayacağımız aşikardır. Hepimiz gün gelip içimizdeki Serdar Turgut'a dokunacağız. O gün gelecek, umuyorum.

Hayatımıza giren kişiler için şükretmeliyiz. Onlar hayat yolculuğumuzda bir vasıtadırlar. Bizi bir yerden bir yere, bir kişiden bir kişiye taşırlar. Şu an beraberliğinden mutlu olduğun biri varsa eskisi ne kötüymüş deme! Belki de o eskisi sayesinde şimdiki bilinç düzeyine geldin ve yenisinin kıymetini anladın. Kötülemek şuna benzer; şu an vapurdasın ve 'oh ne rahat, dolmuş çok sıkışıktı', diyorsun.., Ulan o dolmuş olmasaydı bu vapura bineceğin yere gelemeyecektin... Tamam vapuru sev ama dolmuşu verenden de razı olmayı bil!