Şehrin her noktasında karşımıza çıkan sokak sanatçıları, çoğu zaman bize yaşadığımızı hissettiren en güzel anları sunuyor. Kalabalıklar arasında metroda, tramvayda, bir meydanda hatta çarşıda alışveriş yaparken... Bazen hüzünlü bazen de neşeli bir melodi bizi bambaşka yerlere taşıyor. Biz de onlara gönlümüzden kopan bir miktar ödüyoruz. (Özellikle pandemi döneminde mekanların kapanmasıyla epey zora düştüklerini bildiğim için nerede görsem yanımda ne kadar varsa vermeden geçmiyordum.)
YAŞAR SADECE DUYULMAK İSTEDİ
Ancak benim size asıl bahsetmek istediğim bir sokak müzisyeni değil. Bir gün metroda duymaya alışık olmadığım tarzda keman nağmeleri duyunca o yöne doğru yöneldim. Baktım ki bir roman genç gözlerini kapatmış resmen sahne provası yapar gibi, beste yapar gibi sanki metroda değil de stüdyodaymış gibi keman çalıyor. Öyle para filan derdi yok. Aynı durakta inince yavaşça yanına yaklaşıp selam verdim... "Ne güzel çalıyordun" dedim. "Çok sinirliyim. Çalmazsam öfkemi dindiremiyorum!" dedi. Şaşırdım kaldım. Adı Yaşar'dı... Yol boyunca konuştuk, o anlattı, ben dinledim. En sonunda bana, "Bazen sadece biri seni dinlesin istersin, beni dinlediğin için teşekkür ederim" dedi.
DUYGULARI İNSANCA YAŞAMAK
"Müzik ruhun gıdasıdır" derler ya müzik sadece ruhu beslemez... Bazen içindeki irini akıtmana yardımcı olur, isyanı dile getirir... Bir öfke bu kadar mı güzel gelir kulağa, bu kadar mı ruh okşar. Öfkesini vurarak, kırarak gösteren pek çok insanın Yaşar'la tanışmasını isterdim. Sanatın insan ruhunu nasıl incelttiğini, dizginleri nasıl kontrol altında tuttuğunu gördüm ben o gün Yaşar'da... Evet herkes müzisyen olamaz, müzik doğuştan gelen bir yetenek... Ama müziğe yeteneğiniz olmasa da sanatın farklı bir dalına, spora ya da belki kendinizi bulacağınız başka bir alana tutunmak gerekiyor. Bu yüzden ebeveynlere sesleniyorum, çocuğunuzu keşfedin ve onun kendini bulacağı yolun önünü açın. Açın ki, insani duygularını insanca yaşayabilmeyi, insanca ifade edebilmeyi öğrensinler. Geçen gün yine rastladım Yaşar'a, bu kez tramvaydaydı. Çok uzaktaydı, yanına gidemedim, ama yanında olsam da bozmak istemezdim melodisini, Çankaya'dan Fahrettin Altay'a kadar çaldı. Yüzünü de görmedim ama oydu! Biliyorum. Çünkü artık Yaşar'ın öfkesinin melodisini tanıyorum.
