Bugün manşetimizde yer alan olay kanımı dondurdu. Bir ailenin dağılması, 4 yaşındaki çocuğun annesiz babasız hatta akrabasız kalması, bir ailenin yok olması, 25 yaşındaki babanın katil olması... Olayın geçmişine bakıyoruz, evlilik görücü usulü... Yani aileler uygun gördü diye evlenmişler. Bu da demek oluyor ki aşk yok, sevgi bağı yok... Evlilik zaten zor.
Bir de bu bağlar olmayınca hiç çekilmiyor.
Adam şiddete meyilli. İstemeden yaptığı evliliğin hıncını gencecik kızdan çıkarıyor.
Hamileyken bile şiddet uyguluyor. Aileler ne yapıyor? Defalarca barıştırmaya çalışıyorlar ama şiddet giren eve bir daha sevgi ve saygının girmesi mümkün olmuyor. En sonunda kız, karnındaki çocuğuyla baba evine sığınıyor ve bebeğini orada dünyaya getiriyor. En kötüsü de böyle bir çiftin anne baba olması oluyor. Her şeyden habersiz dünyaya gözlerini açan minik yavru, katil bir baba ile dünyada yapayalnız kalıyor.
İYİ OLSUN DERKEN!
Hepimizin evladı var. Tam da bu yüzden söylüyorum, lütfen evlatlarınızı daha iyi olur diyerek bir şeylere zorlamayın.
Onun iyiliğini düşünüyor olabilirsiniz ama onun duygularını yönlendiremezsiniz.
Belki bu iki genç kendi istediği kişilerle kursalardı yuvalarını, geçinemeseler de sevgi bağıyla sürdüreceklerdi hayatlarını.
Kavgalar olacaktı her evlilikteki gibi ama şiddet girmeyecekti yuvaya. Soruyorum size bu olayda şiddet gördüğü için kocasını terk eden anne mi suçlu, şiddet uygulasa da evladını görememenin öfkesine kapılan baba mı suçlu? Yoksa daha iyi olacaklarını umarak onları istemedikleri bu hayata zorlayan ve bunu kendi canlarıyla da ödeyen ebeveynler mi suçlu? Hangisi en suçlu bilemem tek masum var o da 4 yaşında bu dünyada yapayalnız kalan çocuk.
