Bugün Anneler Günü... Benim günüm, anemin günü, anneannemin, babaannemin, kayinvalidemin, halamın, teyzemin, yengemin, kız kardeşimin, kuzenlerimin günü... Herkesin kendine göre bir planı var. Ama eminim ki bugün hepimiz annemizleyiz ya da çocuklarımız bizimle. Özel günleri kapitalizmin dayatması olarak gören büyük bir kesim var. Ben kesinlikle böyle düşünmüyorum.
Çünkü annelerimizin bizden beklentisi kesinlikle hediye değil. Kendimden biliyorum.
Bu özel günler, bayramlar, kutlamalar bizi bir araya getiren. Rutinin içinde kaybolmuşken nefes aldıran, kafamızı başka bir yöne çevirmemize sebep olan.
DÜRÜST OLALALIM
"Annemize bir gün mü ayıracağız?" diyenler olacaktır. Tabii ki "hayır" ama fazladan bir gün göz çıkarmaz. Ayrıca hadi biraz dürüst olalım, kendi ailemizi kurduktan sonra annemize ayırdığımız günler gerçekten de kısıtlı. Aslında tam tersinden bakarsak çocuklarımıza ayırdığımız saatler de kısıtlı. Aynı evin içinde olmaktan bahsetmiyorum. Birlikte olmaktan, birlikte eğlenmekten, anı paylaşmaktan bahsediyorum. Rutinin içinde bunu ne kadar gerçekleştirebiliyoruz.
Buradan öncelikle hayatımda gördüğüm en fedakar insan olan, 40 küsur yaşında olmama rağmen hala benim için kaygılanan, benim mutluluğum için çabalayan annemin gününü kutluyorum.
Sonra da tüm sevdiğim annelerin. Dualarım ise anne olmak isteyen ama henüz olamamışların bu güzel duyguyu en kısa zamanda tatmaları için.
