Bir sabah uyanıyoruz ve belki de hiç ayak basmadığımız bir kentten şehit haberi geliyor...
Bir ayinin rutinini tamamlar gibi önce teröre lanet yağdırıyoruz...
"Bıkmadılar, bitmediler.." diye devam ediyor cümleler...
Aramızda kimileri, en ağıza alınmayacak küfürlerden birkaçını ardı ardına sıralıyor...
Daha duygusal olanlar, kendilerini ciğeri yanan annelerin yerine koyuyor...
Oradan hep birlikte sosyal medya cephesine koşuyoruz!
Klavyeden deli gibi mermi yağdırıyoruz çatışma bölgesine...
Bizim attığımız bombanın hızına hiçbir F-16 yetişemiyor...
Cansiperane savaşıyoruz sanal cephede...
Hashtaglar birbirini kovalıyor...
#vatan #sana #canım #feda
Ve ertesi sabah...
Biz askerliğimizi tamamlamış oluyoruz!
Bizim askerlikler hep kısa dönem! Hatta kısacık! Birkaç saat sürüyor! En fazla internet parası ödüyoruz... Kısa ve bedelsiz!
Ülke gündeminin diğer bölümlerine doğru yavaaaaş yavaaaş yol alırken, memleketin başka yerlerinde aileler, hiç bilmedikleri bir acının sancısıyla uyanıyor...
Balkonlar, evlerin hep "neşeli" bölümüdür ya...
Orada hüzün yoktur sanki...
"Gel balkona çıkalım" davetinin içinde, insana hep iyi gelen bir şey vardır...
Adını koymak zor...
Güzel işte!
Hani şu "balkon sefa"sından söz ediyorum..
Ama işte o sabah, bazı evlerin balkonlarında ne sefa kalıyor ne mutluluk...
Bir komutan kapıyı çalıp ailesine, evlatlarının şehit olduğu haberini veriyor...
Ve o evin balkonuna bir Türk Bayrağı asılıyor...
Bir acı; hem gurur hem isyanla dalgalanıyor balkonda...
Dudaklardan "Vatan sağolsun" sözü dökülse de, bütün sorular cevapsız kalıyor. Zamanı geri getirmek ise imkansızlaşıyor...
Şemdinli'de 10 askerimizi şehit verdik...
8 sivil de hayatını kaybetti...
İlk olmadığı gibi, son olmayacağı da kesin...
Peki ne yapacağız?
Kanıksamayalım yeter!
Kanıksamayalım da, ne yaparsak yapalım!
Sanki yavaş yavaş etkisini yitiriyor şehit haberleri...
Gözümüzün yaşı, eskisinden daha çabuk kuruyor...
Sanal cepheyi bile erken terk eder olduk...
Bu hayatta "acı"ya alışmak diye bir şey varsa eğer, sanki biz yavaş yavaş o acıya alışıyor gibiyiz...
Alışmayalım!
Eğer alışırsak, bu sorun iyice çözülmez hale gelecek...
Alışırsak, hiç ama hiç bitmeyecek...
Alışırsak, yıllarca teröre "isteyerek" veya "istemeyerek" destek veren bölge halkına derdimizi anlatamayacağız...
Ve eğer alışırsak, sanal değil gerçek bir cephede savaşan Mehmetçiğin hakkını ödeyemeyeceğiz!
