Biliyorum hava ağır...
Önümüz sisli...
Hem unutmaya korkuyoruz hem hatırlamaya...
Keskin olmayan adımlarla, sıkıldığımız bir avluda voltalar atıyoruz...
Avlu soğuk...
Bizi çevreleyen duvarların güvenliğinden endişe ediyoruz...
Sırtımızı bir yere dayamak istiyoruz...
"Burada güvendeyim" diyebilmek için bir yer arıyoruz...
Neresi o yer?
Her gün yürüdüğümüz yol eskisi kadar sevimli gözükmüyor gözümüze...
Arkamızdan yaklaşan bir ayak sesi ürkütüyor...
Patlayan bir lastiğin gürültüsü bile çığlık attırıyor...
Birileri, bir korku senaryosu yazıyor...
Peki biz ne yapacağız?
Bu filmi izlemek istemiyoruz...
Bu acı filmde kimse sonu ölümle biten bir rol alsın istemiyoruz...
Korkmak istemiyoruz...
İtiraf edelim, böyle bir duygu içinde olmayı da kendimize yediremiyoruz...
Ne yapacağız?
Bugüne kadar kaç kez sorduk bu soruyu değil mi?
Önümüze kilitli dev bir kapı koymuşlardı sanki...
Öfkeyle yumrukladığımız...
Karşısına dikilip bağırdığımız...
Kurşunlar yağdırdığımız bir kapı...
Ama ne yaparsak yapalım, bir şekilde o kapı orada kalmaya devam ediyordu...
Düne kadar!
Farkında mısınız diye sormayacağım, çünkü farkındasınız biliyorum...
Bir anda her şeyin değişebileceğine dair bir umut belirdi içimizde...
Hatta umuttan bile daha fazlası belki de...
Herkesin bir dayanma gücü vardır denir ya hani...
Meğer ülkelerin de varmış işte...
Bıçak kemiğe dayanırmış...
Yalanlara inanmanın sonu gelirmiş...
Önce İstanbul, ardından Kayseri'deki hain terör saldırıları, Türkiye'de bir kırılma noktası yaptı.
Terör örgütü PKK, Diyarbakır, Hakkari, Şırnak ve Mardin'de düzenlenen yürüyüşlerle protesto edildi...
Nihayet bir silkelenip kendinize geldik...
Nihayet hep bir ağızdan "yeter" dedik...
"Sen kimsin, necisin, hangi taraftasın, oyunun rengi ne, dini inancın ne" demeden, "Yeter" diye bağırdık...
Yıllardır bir engel gibi duran kapının karşısına dikildik...
Anladık ki birleşince...
Omuz omuza verince...
Bombalar, mermiler, hainlikler ve kalleş pusulardan yapılmış o kapı direnemeyecek...
Biz...
Tüm Türkiye bir olunca yıkıp geçeceğiz o kapıyı...
Anladık...
Biliyorum hem geç hem güç oldu belki...
Çok canlar feda ettik...
Çok ağıtlarla yandı bu ülkenin ciğeri...
Kadınlar eşsiz...
Analar evlatsız...
Yavrular babasız kaldı...
Ama anladık...
Gizli eller ve güçler elbette hoşlanmayacak bu birliktelikten...
Bunu da bozmaya çalışacaklar...
Fakat artık bu yoldan dönmememiz gerekiyor...
Bir arada olmazsak, sen ben kavgasına devam edersek, bazı teröristi bile "kendimizden" görmek gibi hataya tekrar düşersek, "onların" istediğini yapacağız...
Bir kere anladık işte...
Dönüşü yok!
Sen ben yok!
Hatta biz bile yok!
Ülkemiz var!
Bu ülke bizim, hepimizin evi!
Evimize ateş ediyorlar...
Bombalar atıyorlar...
Evimizi hep birlikte koruyacağız...
Gidecek başka yerimiz yok...
Hem bu bizim borcumuz...
Kime mi?
Evimizi korumak için canlarını verenlere...
Şehitlerimize!
Onlar, ne yollarda ürkek adımlarla yürümemizi isterlerdi ne de korkup bir köşeye sinmemizi...
