Şiddetle başımız dertte. Erkekler kadınlara ve çocuklara, kadınlar çocuklara ve yaşlılara, çocuklar hayvanlara şiddet uyguluyor. Gücü olan kime gücü yetiyorsa onu dövüyor. Niye bu kadar öfkeliyiz ve şiddete meyilliyiz? Çünkü çocuklarımıza öfke kontrolünü değil, kaba kuvvet kullanmayı öğretiyoruz. Çünkü çocuklar büyürken evde babalarının anneye ve kendilerine şiddet uyguladığını görüyor. Bir problemle karşılaşınca onu çözmenin yolunun kaba kuvvete başvurmak olduğunu görüyor. Sadece evde değil, sokakta, işyerinde, televizyonda sorunları çözmenin tek yolunun şiddet olduğunu öğreniyor.
Oysa başka yöntemler de var. Konuşmak, diyalog kurmak, birbirini anlamaya çalışmak, dinlemek... Bunlar içinde öfkeyi kontrol etmemiz şart.
EVLAT EĞİTİMİ
Bütün bunlardan söz edince yine konu dönüp dolaşıp eğitime geliyor. Ve çocukların eğitimine. Ve burada üzerinde durulması gereken konu, çocuk eğitiminin sadece anneye ve kadınlara bırakılmaması gerektiği.
Oysa biliyorsunuz toplum olarak bu işi tamamen kadınlara havale ediyoruz. Özellikle de anneye. Diyoruz ki, madem çocukları kadınlar doğuruyor, o zaman bakım ve eğitim işini de onlar üstlensinler.
Evet, bir süre çocuğun anneye ihtiyacı var. Özellikle ilk altı ay, hatta bir yıl. Kimileri 2 yaşına kadar çocuğa eğer mümkünse annenin bakması gerektiğinin önemine de değiniyor. Ama sonrasında çocuğun anneden kopması şart. Birey olabilmesi için anneden uzaklaşması lazım. Ayrıca uzmanlara göre, çocuğun cinsel kimliği, aynı cinsten olan yetişkini kendine örnek almasıyla gelişiyor. 3-4 yaşından itibaren kendine bir rol modeli bulması lazım. Kendisini yetiştiren kişiyle özdeşleşmesi lazım.
KABADAYI ERKEKLER
Kız çocukları anneleriyle özdeşleşiyor. Burada da sorun var ama esas problem erkek çocuklarda çıkıyor. Babanın ortalarda olmadığı, eve geç geldiği, geldiğinde kaba kuvvet uyguladığı ve babanın adından bile kokulduğu durumlarda erkek çocukta erkek rolünün oluşmasında problemler yaşanıyor. Babayla özdeşleşemeyen çocuk anneyle özdeşleşmeye başlıyor. Yani kadın dünyasında büyüyor çocuklar. Erkek çocuğun etrafında yetişkin erkek figürü olmayınca bilinçaltındaki kadınlık özellikleri onun erkeklik kimliğini tehdit etmeye başlıyor. Böyle olunca da kadından nefret eden ama kadınsız yapamayan bir nesil ortaya çıkıyor. Giderek aşırı uca kayan, maço, kabadayı davranışlar sergileyen erkeklere dönüşüyor erkek çocuklar.
Çocukları kadınların büyütmesi kadınsı bir toplum olmamıza neden oluyor. Bu yüzden çocuklara sadece annelerin değil babaların da bakması, onların da çocukla ilgilenmesi, 3 yaşından sonra çocuğun kreşe, yuvaya gitmesi, bu yuvalardaki eğitmenlerin sadece kadınlar değil erkeklerden de oluşması gerekiyor.
