Kader, ailesi ve kocası

Onun adı Kader'di. 12 yaşında evlendirildi. 13 yaşında anne oldu. 14 yaşında ise canından oldu. Ailesine göre nüfusa geç kaydedildi yani yaşı büyük. Diyelim ki doğru. 12 değil de 14 yaşında hadi 15 yaşında evlendirilmiş olsun. Normal mi? 17 yaşından küçük çocuklar yasalara göre çocuk sayılıyor. Çocuk onlar. Oynamak isteyen, gezmek, aylaklık yapmak, şımarmak isteyen çocuklar. İstanbul ya da büyük şehirlerde yaşayan ya da eğitim düzeyi yüksek ailelerin o yaştaki çocukları evin her dediği yerine getirilen çocukları. Yemekler önlerine gidiyor, ne isterlerse o oluyor. Ama işte başka yörelerde başka ailelerde parayla satılıyorlar. Kocaya veriliyorlar, amaç başka bir evin hizmetinde olması. Çocuk doğurması, nüfusu artırması.
İki gündür bütün kanallar yoğun gündem içinde bu habere kilitlenmiş durumda. İlk kez bu drama bütün habercilerin kayıtsız kalmadığını görüyorum. Sosyal medya ateş püskürüyor. Güzel bir gelişme. Yetmez ama olumlu. Bir şeyler el birliğiyle ve ortak akılla düzelir.
BU AYIP BİZE YETER
Yıllardır olduğu gibi sadece kadınların itiraz etmesiyle olacak iş değil. Ayrıca bütün kadınlar itiraz etse; o gelinlerin anneleri, nineleri, aile ve sülaledeki tüm kadınlar karşı çıksa Kaderler çocuk yaşta "satılmayacak."
Özellikle bu kelimeyi kullandım. Çünkü bu çocuklar anne-babaları tarafından satılıyorlar. Konu "çocuk gelin" değil yani "çocuklarını satan aileler". Bir de tabii pedofil erkekler/kocalar var. Onlar da yaşlarına başlarına bakmadan küçücük bir çocuğa cinsel istismarda bulunuyorlar. İkisi de suç. İkisinin de yasalarda karşılığı belli. Ama yaptırım yok. Aileler yaşı büyütüyor, toplum ses çıkarmıyor, mahkemeler göz yumuyor. Olmaz. Türkiye istatistik kurumu 180 binin üzerinde çocuk gelinin olduğunu söylüyor. Bu kayıtlı olanlar. Bir o kadar da bilmediklerimiz var. Kader gibi. Kader nüfusa kayıtlı değildi zira. İstatistiklerde görülmüyordu. Yaşamıyordu.
Ülke olarak bu ayıptan kurtulmalıyız.
BEDRİYE'NİN HİKAYESİ
Kader'in kaderi kader değil. Annesi engel olabilirdi, babası engel olabilirdi. Bizler olabilirdik. Elimdeki kitapta da Bedriye'nin hikayesi var. 13 yaşında evinden koparılıp dilini, kültürünü bilmediği bir eve gelin giden Bedriye. Sevgili arkadaşım Ayşenur Yazıcı'nın anneannesinin annesinin hikayesi. Adı "Çocuk Gelin". Ben bazı bölümleri aktarıyorum. Siz tamamını okuyun ve Bedriye'lerin, Kader'lerin neler yaşadığını daha iyi anlayın.
... Sokağın köşesindeki oymalı kapının önünde atını durdurdu Hamdi Bey. Gözleri ceylan gibi zıplaya zıplaya saçlarını savuran Bedriye'ye sabitlendi. Taze yosun rengi gözleri, hopladıkça başından sıyrılan yazması, pembe beyaz teniyle Bedriye. Hamdi'nin yüreğini kapıvermişti apansız, çocuk haliyle...
... Ben Harput'tan komiser Hamdi. Kızınız Bedriye'ye talibim. Altı aydır Derizor'da teftişteyim, yakında memlekete döneceğim. Halim vaktim yerindedir. Yaşım kırk! Kız kardeşim Sülbiye'yle otururum. Vermezseniz kaçırırım. Telli duvaklı gelin olabilecek yaşta. Üzülmesin kimse...
ÇOCUK GELİN
... Rukiye geceyi Bedriye'nin odasında, ona nasihat ederek geçirdi. Artık evli bir kadın olacaktı Bedriye. Tıpkı annesinin babasına yaptığı gibi, kocasının sırtını, bacaklarını keseleyecek, sabah alacakaranlıkta kalkıp kuyudan su çekecek, kırk kat baklava açacak, kocası canını yakan şeyler yapsa bile susacak ve çok çocuk doğuracaktı.
"Gitmek istemiyorum abla! Ben anamın saçımı örmesini, avludaki civcivlerimle oynamayı, gece senin anlattığın masalları dinlemeyi seviyorum."
"Olmaz Bedriye! Büyükler ne derse doğrusu odur. Zaten bu yıl olmazsa, bilemedin öteki yıl yine bir düğün görünür sana. Komiser çok itibarlı biri. Yakışıklı, varlıklı. Sen annenden ve ağabeylerinden daha iyi bilemezsin."
Rukiye, gözlerini Bedriye'nin boncuk boncuk yaşlarla bakan gözlerinden kaçırdı. "Alışırsın!"
Bedriye'nin gerçek yaşam öyküsünü anlatan "Çocuk Gelin" Nemesis Kitap tarafından yayınlandı.