Mazeretim var dostlar

Lise dönemimde Yeni Asır'da müzik yazıları yazmaya başladığımda tüm yazılarımı ve röportajlarımı A4 kağıdına, el yazımla küçük harflerle yazardım. Yazım çok düzgün ve okunaklıydı. Sonra gazeteye götürür, Güngör abiye (Mengi) ya da Saruhan abiye(Ayber)verirdim.
1968'de İzmir Radyosu'nda prodüktör olunca daktilo kullanmaya başladım.
Radyo programlarımı, gazete yazılarıma artık F klavye mavi daktilomla yazıyordum.
1981'de Erkekçe Dergisi'nin Yazı İşleri Müdürü olduğumda kırmızı bir Olivetti daktilo almıştım. Sonra elektrikli daktiloya geçtim ve çok rahat ettim. Artık daktilomun tuşlarına yumuşacık basıyor ve tak tuk sesleri duymuyordum.

Önceki gün bilgisayarım bozuldu. Arşivim orada, notlarım orada...Tamire götürdüm...

Teknoloji, sonunda bilgisayarları ve onların klavyesini önümüze serdi. Benim için geçiş zor olmadı ama benden önceki kuşaklar yeni teknolojiyi çok zor benimsedi. Hatta bazıları hala daktilo kullanmaya devam ediyor.
Bunları paylaşmak nereden aklıma geldi. Şuanda elimde kalem, bu haftaki yazımı kağıda yazıyorum ve birazdan sevgili editörüm Yücel hanıma telefonda okuyacağım. O da bilgisayara geçirecek. Çünkü dün bilgisayarım bozuldu. Tamire götürdüm. Cumartesi öğleden sonra teslim edecekler. Oysa öğlene kadar benim yazımı vermem gerekiyor. Ve ben bilgisayarım olmadan sudan çıkmış balığa döndüm.
Arşivim orada, notlarım orada, yazımı oraya yazıyorum. Maille gönderiyorum.
İlkyaz iki günlüğüne arkadaşlarına gitti. O da bilgisayarını yanında götürdü ve ben evde en eski yazı yazma metodunu uygulamak zorundayım. Üstelik şimdi faksım da yok yazıyı telefonla geçeceğim. Bu hafta yazmasam okuyucular merak edecek. Hiç olmazsa mazeritimi paylaşayım dedim. Haftaya telafi ederiz. Hepinize iyi pazarlar.