Amerikalı ünlü yazar ve tarihçi Studs Terkel Amerikalıların işlerini nasıl algıladığı hakkında bir araştırma yaptıktan sonra şunları yazmış; "Çoğunun zor bela saklamaya çalıştıkları bir tatminsizliği var. Mavi yakalıların efkarlı şarkıları, beyaz yakalıların homurtusundan daha acı bir biçimde söylenmiyor. 'Ben bir makineyim' diyor kaynakçı. 'Kafese tıkılmış gibiyim' diyor bankacı ve sesi otel görevlisininkine karışıyor. 'Ben bir katırım' diyor çelik işçisi. 'Benim yaptığımı bir maymun bile yapar' diyor resepsiyoncu. 'Çiftlikte kullanılan araç gereçlerden daha değersizim' diyor göçmen işçi. 'Ben bir objeyim' diyor manken. Mavi yakalılar da beyaz yakalılar da aynı sözü söylüyor 'Ben bir robotum...'
İnsanların hayatları iyi vakit geçirmek için yapmak istedikleri şeyler ile hayatlarını kazanmak için yapmak zorunda oldukları şeyler arasında gidip gelmekle geçiyor. Türkiye'de de böyle değil mi? Paravanla ikiye ayrılmış hayatlarımız var sanki. Oysa akıllı insanlar sevdikleri işi yaparlar, yaptıkları işi severler...
KÖPEK YARIŞLARI
Dünyanın en zor yarışı Iditarod kızaklı köpek yarışlarıdır. Alaska'nın kıraç, soğuk ve vahşi bölgelerinde 10 gün süren ve 1100 mil yol alınan bir parkuru vardır. Bu yarışmayı tam dört kez kazanan Susan Butcher adlı bir bayan kendisiyle yapılan bir röportajda gelecek hedeflerini soran muhabire şunları söylüyor: "Biz şu anda yaptığımız işten çok memnunuz. Evet son derece sıkı çalışıyoruz ve çok çok meşgulüz. Belki gelecekte bu işlerimizi -yaşımızdan dolayı- biraz daha yavaşlatmak isteyebiliriz ancak asla değiştirmeyiz. Köpek refakatçiliği kariyerimizde belli bir noktaya ulaştıktan sonra, artık bu işten yeterince para kazandım deyip başka birşeyler yapmaya başlamak için yapmıyoruz bu işi. Yaptığımız işi seviyoruz ve hayalimizi yaşıyoruz. Yeteri kadar para kazanmamıza ya da kariyerimizde belli bir yere ulaşmamıza gerek yok. Başarılıyız zaten. Ben başarıyı 13 yıl evvel yakaladım, çünkü bütün bu yıllar boyunca çok sevdiğim vahşi doğa içinde yaşadım ve köpeklerimle ilgilendim."
GENÇLERİN DURUMU
Boş zamanlarımda, sosyal sorumluluk duygusuyla, geç ergenlere yönelik olarak kariyer koçluğu yapıyorum. Yani bir anlamda yol arkadaşlığı. Bu görüşmelerimde beni en çok üzen nokta gençlerin kendilerini tanımamaları ve bir hedeflerinin olmayışı.
19 yaşında lise mezunu iş arayan pırıl pırıl bir genç kıza soruyorum "Ne yapmak istiyorsun, hangi alanda çalışmak seni mutlu eder?" Yanıt, "Bilmem..." Askerden yeni gelmiş yine iş arayan bir delikanlıya soruyorum aynı soruyu. Yanıt, "Valla abi bir iş olsun da..."
Sevdiği değil, ancak bulabildiği işlerde, sadece para için çalışan kalabalıklarla bu ülkenin kalkınabilmesi mümkün değildir.
Sadece bir işi yapmak için değil bir hayalini gerçekleştirmek için çalışmalı insan. Bir misyonu, bir vizyonu olmalı, bir hedefe yürümeli.
İyilikle kalın.
