Türkiye, Fransa, Belçika ve en son Pakistan'da, henüz tertemiz yüreklerine bir damla günah bulaşmamış çocuklar terör kurbanı olmadı mı? Anaların, babaların canı yanmadı mı? Bunun suçlusu terör kadar, doyumsuz bir sömürgenlikle Ortadoğu'nun üzerine salyalarını akıtan sözde 'dünya güçleri' değil mi?
Bu acımasız kanlı oyunun şimdi olduğu gibi gelecekteki en büyük mağdurları da ne yazık ki çocuklarımız...
Ama onlar, dünyanın kaderini değiştirmenin kendi ellerinde olduğunun farkında sanki... Ve daha barışçı, sevgi dolu, aydınlık bir geleceğin filizlerini kendi yüreklerinin toprağında yeşerteceklerine inanıyorlar.
Ne de olsa çocuksuluğun iyilik ve masumiyet pırıltılarıyla yanıyor gözleri. Hepsi biz yetişkinlerden daha umutlu, sevinçli ve özgürlüğüne düşkün!
Bunu geride bıraktığımız haftalarda, Uluslararası Kukla Günleri'nin oyunlarında ve Kipa'da düzenlenen 2'nci Kukla Şenliği'nde çok daha yakından görme, anlama fırsatı buldum.
Tam da Ankara ve İstanbul'da yaşanan patlamaların sonrasındaydı...
Birçoğumuz işine gittiği toplu ulaşım araçlarına bile binmeye çekinirken, her gün geçtiğimiz yolun güzergahını değiştirip tatil günleri kalabalığa karışma çekincesiyle evlerimize hapsolurken, o koca yürekli minicik çocuklar, daha önce kendilerine söz verdiği gösterilere götürmesi için annelerinin eteklerine yapıştılar.
Bizler belki de her gün aynı araçta yolculuk ettiğimiz insanları kuşkulu gözlerle süzerken, yine çocuklar oldu sevgiyle birbirlerine sarılmanın cesaretini gösteren.
Ve istediklerini yaptırdılar da...
O ışıltılı gözlerindeki ısrara, kalplerindeki kar beyaz isyana anne babaları da dayanamadı. Terörün psikolojimizi ve huzurumuzu bozarak bizi yaşam biçimimizden vazgeçirmek amacıyla kurmaya çalıştığı 'korku imparatorluğu'nu, inanın birçok aile çocuklarını kıramayarak aştı.
Sanatın yaşam kavgasında bireye güç veren iksiri, çocuklarıyla beraber festival gösterilerine giden yetişkinlerin de ruhuna işledi.
Kukla Günleri Direktörü Selçuk Dinçer ve Kipa yönetiminin kararlı duruşuyla hem salonlarda, hem de Kipa AVM'lerde süren etkinlikler dolup taştı. Minik yüzlerde beliren mutluluk ve yükselen kahkaha sesleri, ailelerinin de tedirginliğini o an unutturdu gitti...
Köşemde kullandığım fotoğrafta da görebileceğiniz gibi, Kukla Şenliği'nde meydanı boş bırakmayan çocukların kubbede bıraktıkları hoş seda; sevginin, birbirimize sarılmanın ve insanı aynı duygularda buluşturmayı, güçlendirmeyi başaran sanatın tüm korkuların üstesinden geleceğini tekrar kanıtladı.
Yani teröre ilk ve en büyük direniş, çocuklarımızdan geldi; helal olsun onlara...
