Doğup büyüdüğümüz, gelişip yaşlandığımız sonra da toprak olduğumuz bir yaşam sürecini yaşıyoruz. Bu süreç, kuşkusuz her insanda derin izler bırakıyor. İzlerin nedeni yaşanmışlıklar...
Herkes kendi dönemini yaşıyor. Sevinçlerini, acılarını, mutluluklarını, başarılarını, sevgilerini...
Herkese özel, herkesin kendi kimliğinde gelişen bir süreçte şekilleniyor her şey... Bu zaman diliminde sevdiği ya da sevmediği pek çok olay gelişiyor, pek çok insanla tanışıyor, pek çok savaşa tanık oluyor.
Yani herşey kendisine özel...
***
Şimdi televizyonda sohbet programlarına bakıyorum, her konuk kendini anlatıyor. Bakış açısını, dünya görüşünü, yaşanmışlıklarını...
Oysa yaşadığı her anı, kendisine özeldir. Ancak yine de anlatmak gereğini hissediyor.
Bunun çeşitli nedenleri var ama en çarpıcı olanı sanırım, o insanın, bugün yaşadığı dönemi benimsemediği, kendi yaşadığı, büyüdüğü dönemin bugünden daha iyi olduğu...
Özlem içinde büyümüş... Anlattıkça anlatıyor. Hatta kendi öeline bile giriyor farkınad olmadan, sonra da, o sihirli cümleyi söylüyor:
"Biz eskiden böyle değildik, paylaşır, örnek alırdık. Oysa şimdiki nesil böyle değil, daha bencil, daha yalnız yaşıyor, paylaşmıyor."
***
Kişi, bu isyanında haklı olabilir ama sadece genç nesil değil ki, onları sürükleyen bir düzen var söz konusu olan...
Herşeyin elinin alında olduğu bir yaşam kalitesine yükselen insan, doğal olarak, daha çok yalnızlaşıyor, daha çok kendini düşünür oluyor.
Yoksa insan yine aynı insan... Duygular törpüleniyor sadece, herkes kendi dönemini yaşıyor, yaşatıyor. Şimdi genç nesil, gelecekte konuşacak ne bulur bilinmez ama, illa ki bulacaktır.
çünkü onları anlamamakta direniyor, keşgetmeye çaba göstermiyoruz. Hep kendi dönemimiz; oyza zaman akıp gidiyor.
Ve de acımasız ve de kısa...
***
Geçmişte anılarımız güzel, unutulmaz, kabul ama yaşamayan bilemez ki... Hele genç neslin, bizleri anlamasını beklemek, ahmaklıktan öteye gitmez.
Anıları yaşayan değerini bilir, yokluğu yaşayan da varlığa sahip çıkar.
İnsan olmanın en güzel tarafı, dönem zenginliğimizi resmedebilmek... Nesiller arasında, uçurumlar yaratmak yerine, köprü olmakdtır özel olan...
Çünkü bilen, yaşayan, tanık olan, gençlere daha rahat ulaşır. Onlardan bizi anlamalarını beklemek yerine, el uzatmak daha geçerli yol bence...
Büyükler topluma mesajı böyle vermeli... "Gençler bizi anlamıyor" işin kolaya kaçışı...
Sonuçta, empati yapmak diye birşey var.
GÜNÜN SÖZÜ
Derin ve ihtiraslı sev... Kalbin kırılabilir ama hayatı dolu dolu yaşamanın tek yoludur.
Erich Fromm
Çabanın en büyük ödülü...
Hayat takdir ettiğim insanlar, şiire ya da çeşitli türlerde kitap yazmaya özen gösterenler, fikirlerini toplumla paylaşanlar, bir bilgiye bin katanlar...
Aynı fikri savunmayabilirsiniz ama en azından karşınızdaki insanın ne düşündüğünü bilirsiniz. İnanın, o insandan size kötülük gelmez. Çünkü gardını alırsın en azından...
Hele geçirdiği bir talihsizlik sonucu, sakat kalan insanlar kitap yazarsa, insanlığa olan güvenim daha da artıyor, güven duyuyorum.
Önceki gün bir şiir kitabı okudum, adı "Fecir Yangınları", yazarı ise, çocukluğunda geçirdiği bir trafik kazasında sakat kalan ve bulunduğu köyden okula ulaşmak zor olduğu için eğitimini bırakmak zorunda kalan Gürbüz Papağan... O zorluklardan çıkışı şiir yazmakta bulmuş...
Satırları ilmek ilmek hasret ve özlem kokuyor Papağan'ın...
***
Şiirleri ülke genelinde birçok gazete, dergi ve TRT televizyonunda yayınlanan Gürbüz Papağan eserlerinde eski ve yeni Türkçe'yi kullanmaya özen göstermiş... Ve de kafiye uyumuna...
Halen Erzurum'da yaşayan Gürbüz Papağan, duygularını, şiirlerinin gücünü, Türkiye ile paylaşmaya çaba gösteriyor, özrünün arkasına sığınmadan toplumsal varlığına sahip çıkıyor.
Her şiir kitabı, bilgi, birikim ve güçlü bir yazım karakteri gerektirir. Gürbüz Papağan'da bu fazlasıyla var.
Böyle insanlara hayran olunur işte...
