Bazı kişiler vardır, her şeyi iyi bilir... mesela doktora tedavi önerir, öğretmene eğitim taktiği verir, yazarın yazısını beğenmez "Ne var, ben daha iyisini yaparım" der. Ama ürettiği bir şeyi hiç görmemişsinizdir. Böyle insanlar genellikle kendilerini ebeveynlik üzerinden tanımlar. Çünkü tek eseri çocuğudur. Sen ne yapsan beğenmez çünkü o en iyisidir.
GÖZE SOKMAK MI GEREKİYOR
Çocukların tepesinde şemsiye gibi durmuyorsan, arkasından koşmuyorsan, biraz rahat bırakıyorsan, 'acıkınca yer', diyorsan sen çok kötü bir ebeveyn oluverirsin. O çocuğu büyütene kadar kaç gece uykusuz işe gittiğini, hastanelerde koştuğunu, onun geleceği için çalışıp çabaladığını herkesin gözüne sokunca mı iyi ebeveyn oluyorsun? Hayatta sadece senin çocuğun varmış gibi davranınca ya da çocuğun her istediğini yapınca mı?
ASIL DERDİ KENDİNİ GÖSTERMEK
Ama bu insanların asıl derdi seni eleştirmek değil, kendilerinin ne kadar iyi bir ebeveyn olduğunu göstermek olduğundan senin çocuğunun mutluluğu ya da mutsuzluğu umurlarında bile değildir.
Bunu bilirsin ama yine de kendini kısa süre de olsa sorgularsın! Üzülürsün! Sonra aklına psikolog- yazar Nihan Kaya'nın "İyi aile, 'iyi aile yoktur" düsturuyla hareket edebilen ailedir" sözü geliverir aklına...
Tıpkı saf iyi bir insan olmadığı gibi, insan olmaktan kaynaklanan zaaflarımızın varlığı gibi... "Eğer 'İyi bir ebeveyn miyim?' diye düşünüyorsanız iyi bir ebeveynsiniz" demişti bir psikolog. Bu yüzden size (aslında kendime) tavsiyem ebevenliklerini sorgulamayacak kadar iyi olduğunu düşünen insanların sizi üzmesine izin vermeyin!
