Kadınlar bir yandan cam tavanı kırmaya devam ederken bir yandan da cinayete kurban gitmeye devam ediyor. Aslında daha fazla öldürülmelerinin sebebi de tam olarak duvarları yıkmaları, tavanları kırmaları eşikleri aşmaları... Yani artık daha görünür olmaları.
İstemedikleri şeylere itiraz etmeleri, kendi yaşamlarına önem vermeleri. Eskiden kadınlar, kocaları, babaları, abi ve kardeşleri yani en yakınındaki erkekler tarafından maruz bırakıldıkları şiddete ve baskıya boyun eğiyordu. Şimdi ayaklarının üstünde durabiliyorlar. Bu yüzden de artık seslerini çıkarıyorlar, kendi isteklerine odaklanabiliyorlar.
Uygulanan baskıya şiddete başkaldırıyorlar.
Kocalarının onları ezmesine izin vermiyorlar, çocuklarını da alıp gidebiliyorlar mesela, istemedikleri bir adamla evlendiren babalarına karşı geliyorlar.
İşte bu yüzden ölüyorlar. Şunu da bir yerde eklemek isterim ki bu yazılanlar tüm erkekleri ve tüm kadınları kapsamıyor.
Konumuz tabii ki cinayeti failleri..
ÖLÜMDEN KORKMAYINCA!
Ama artık kadınlar ölmekten de korkmuyor, ölüm tehditlerine rağmen sesini çıkarıyor. Bu noktada ise anneliğiyle, vicdanlarıyla sınanıyorlar.
Bir kadına ölümden daha fazla acı veren ve yaşadıkça öldüren şey ne olabilir? Evlat acısı ve vicdan azabı! İşte maalesef erkekler artık el yükseltti. Seni istemeyen kadını öldürmenin bir işe yaramayacağını biliyorsan kendini ve çocuklarını öldür! Son zamanlarda pek çok kez gördüğümüz bu olaylardan biri de önceki gün İzmir'de yaşandı.
Kadın cinayetlerinin taşındığı bu boyuta bir an önce önlem alınmalı.
Sadece kadınlar değil, çocuklar da gerekirse kendi babalarından korunmalı.
Hatta bu tip erkekler kendinden bile korunmalı. Bu tür bir koruma tabii ki başına polis dikmeyle olacak bir şey değil.
Kadının insan olarak görünür olma haline alışması için erkeklere çok ciddi bir psikolojik destek şart yoksa kadınlara yüklenen "karadul" yakıştırması erkekler tarafından kapkara bir hale dönüşecek!
