Birilerini, özellikle de yakınlarını mutlu etmeye çalışmak kadar asil bir davranış var mı? 'Yok' dediğinizi duyar gibiyim. Evet ama bu kadar saçma bir davranış da yok.
Evet, konuya çok olumsuz bir yargıyla girdiğimin farkındayım. Zaten amacım, bu yargımın gerekçelerini açıklamak.
Ben, sevdiklerini, özellikle de aile büyüklerini memnun etmeyi seven, en azından bunun için 'çalışan' biriyim. Ancak dediğim gibi, bu asil ve fakat boş bir çaba.
Birinin iyiliğini ve mutluluğunu istemeyi kastetmiyorum. O tabii ki değerli ve gerekli. Sizin erdemli bir insan olduğunuzu gösterir. Ancak bunun için çabalamak beyhude. Neden?
İnsanların mutluluğa ulaşma çabaları kendince olmalı. Herkes kendi mutluluğundan sorumludur. Mutluluk, sağlıkla yakından ilişkilidir ve sağlığınızdan olduğu kadar mutluluğunuzdan da bizzat sorumlusunuz.
Bu yüzden birilerini mutlu etme çabası, özünde sahte bir şeydir. Doğalı, insanın kendi mutluluğu için çaba sarf etmesidir.
Mutluluk biraz da bir karar verme eylemidir.
Kendi mutlu olmaya karar vermemiş bir insan, dibi delik bir bidon gibidir çünkü. Önce o bidonun dibini tamir edeceksiniz. Bunu da sizden başka kimse yapamaz. Dışarıdan su taşıyabilmek için kişinin 'dolmaya' niyetli olması gerek.
Belki de bu yüzden, mutsuz ve 'kurban' rolünde olan biri, onu mutlu etmeye çalışan eş dostunun bu çabasını takdir eder ama mutlu olmaz. Çünkü yaptığı doğal olmayan bir eylemdir. Karşısındaki kişi ona bir anlamda ' Senin için üzülüyorum.
Haydi birlikte mutluluk oyunu oynayalım.' demektedir. İnsan bunu bilinçdışı şekilde bile olsa hisseder. O zaman da karşısındakinin aynasında ne kadar mutsuz göründüğü tescillenmiş olur, daha da dibe batar.
Peki, çevresindekileri mutlu edebilen kişiler var mıdır?
Kesinlikle. Ancak tek ve önemli bir farkla...
Enerjik ve iyimser bu kişiler, yaptıkları hiçbir şeyi 'onlar mutlu olsun' düşüncesiyle yapmazlar. Onlar zaten kendileri mutludur ve yaptıkları her şeyi yine kendi mutlulukları için yaparlar. Dolayısıyla bu sahte değil doğal bir eylemdir. Bu da çok belirgindir.
Mutsuz insan, bu kendiliğinden mutlu insanı görünce ayna nöronları ateşlenir. ister istemez bu doğal ve iyimser havaya kaptırır kendini. İyimserler, güneş gibidirler.
Kendi enerjilerinin kaynağı kendileridir.
Bu 'içten yanmalı' arkadaşlardan muhakkak çevrenizde bir tane vardır. Mutsuzken onlardan birini arayın. Bir şey istemenize de gerek yok. Onlar da kendi enerjilerini size bulaştıracaklardır.
Son söz: Kimseyi mutlu etmeye uğraşmayın.
Kendinizi mutlu edin, sadece katma değeri bile çevrenize yansıyacaktır.
