İsmail Bey'in evi

Dün Yeni Asır camiasının kederli günüydü. Genel Yayın Yönetmenimiz Şebnem Bursalı, babası İsmail Bursalı'yı kaybetti. Bu hepimizin bir süredir beklediği bir haberdi. Çünkü İsmail Bey kötü bir hastalıkla boğuşuyordu. Son günlerine kadar o asilzade tavırlarını, neşesini, hayata bağlılığını hiç terk etmedi merhum İsmail Bey. Çocukları da ona çok iyi baktılar. Şebnem'in son bir yılı babasına hizmetle geçti adeta. Bizim kültürümüzde kız çocukları neden çok sevilir neden çok istenir, bir kere daha anladım. Şebnem hayırlı bir evlat olmanın bütün vecibelerini en azami düzeyde yerine getirdi. Ve babasını Ramazan gibi mübarek bir ayda ve cuma gibi mübarek bir günde ebedi aleme uğurladı.
***
Benim Şebnem Bursalı'yla arkadaşlığım Ankara günlerine dayanır. Şebnem her zaman değerleri olan biriydi. Arkadaşlar arasında gündelik ilişkilerde o sağlam karakteri mutlaka bir yerde kendini gösterir ve bu özelliği ona dominant bir imaj kazandırırdı. Babasını toprağa verdiğimiz gün taziyeleri kabul ettiği Aydın'daki evlerinde Şebnem'in insan ilişkilerinde neden gazeteciliği aşan bir derinlik olduğunu anladım. Eve, evin duvarlarına, duvarlarda asılı olan resimlere, eşyaların yerleştirilmesine baktım, hiçbir şey tesadüf değildi. Burası modern bir Müslüman Türk eviydi. Gelen akrabaların hemen hemen tamamı modern cumhuriyet insanıydı. Evde hafızlar birbiri ardına Rahmetli İsmail Bey'in ruhuna Kur'an Kerim okudular ve ilahiler söylediler. Güzel sesli hafızların nefis bir tecvitle okuduğu aşırlar, Yasin-i Şerifler ve ilahiler bir hoparlörlerle mahalleye dinlettiriliyordu. Bu tabloyu görmek benim için şu bakımdan önemliydi: İşte Şebnem böyle bir iklimde yetişmişti ve insanların saygı duyduğu o özgüvenli karakter böyle bir kültürel çevreden beslenmişti: Modern ve geleneklerine bağlı Müslüman mahallesi. Gördüğüm mekanda hiçbir şey sahte değildi. Hiçbir çaba bir ritüeli tamamlama çabasıyla yapılmıyordu. Her şey doğaldı ve bir geleneğe yaslandığı apaçıktı.
***
İsmail Bey'i vefat etmeden önce çok sevmiştim. Ancak onu kaybettikten sonra evini görünce daha çok sevdim. "Bizim ölülerimiz bile güzel" diyor ya şair, gerçekten öyle, hafızların okuduğu ve insanı deruni bir aleme alıp götüren Allah kelamının musikisi odanın içinde yankılandıkça İsmail Bey'in o gülen yüzü hep aklımdaydı. Cenaze vesilesiyle gittiğim Aydın'da, Genel Yayın Yönetmenimiz Şebnem Bursalı'nın baba evini görmüş olmam ayrıca bana, bir arkadaşımın karakter kodlarını daha iyi anlama imkanı verdi.
Merhum İsmail Bey'in ruhu şad olsun.