Sabır ayları

Çözüm süreci işliyor, buna sevinmek gerekiyor. Terör sorununun çözümüne dair öylesine kuvvetli bir toplumsal talep var ki, mesela Reyhanlı'da gerçekleştirilen mel'un saldırının PKK'lıların ülkeyi terk etme sürecine en ufak bir olumsuz etkisi olmadı. Oysa cok muhtemeldir ki Reyhanlı'da yapılan saldırının en belli başlı hedeflerinden birisi de çözüm sürecinin özüne ve ahengine zarar vermekti. Terörü bir siyaset aracı olarak kullananların çok kurnaz insanlar oldukları bilinir. Bir taşla birden fazla kuş vurma konusunda son derece mahirdirler. Ancak milletimiz bu tuzağa düşmedi. Çözüm sürecine aynı desteği vermeye devam ediyor.
***
Ancak PKK'lı politikacılarda ve profesyonel militanlarda "Acaba ucuza mı gidiyoruz" şeklinde bir endişe göze çarpıyor. Ben bu çevrelerin olan biteni yeterince anlayamadıklarını düşünüyorum. Mesela BDP'liler durmadan özerklikten bahsedip duruyorlar. Oysa bu sürecin başında da sonunda da özerklik diye bir form kullanılmadı ve kullanılmayacak. Bu işin doğasında yok çünkü böyle bir şey. Bu apaçık ortadayken dağdan çekilen PKK'lılar durmadan resim veriyorlar. Gazeteler de bu verilen resimleri alabildiğine büyüyerek ve üstelik PKK'lıların çekilişlerini birer kahramanlık hikayesine dönüştürecek militanların ekmeğine yağ sürüyorlar. Bu çekilme esnasında küçük gruplar dahi böylesine etkili şovlar yapıyorlarsa kimbilir Kuzey Irak'ta neler yapacaklardır.
***
Peki bu gelişmeler karşısında ne yapmak gerekir?
Bir kere sabır esastır. Bizim öfkelenerek varacağımız iyi bir yer yok. Bu şımarıklıklarla bir süre daha tahammül göstereceğiz, daha sonra su yolunu bulur akar gider. Her şey yerli yerine oturur. Böyle bir meselenin çözümü hiç kolay değildir. En peşpaye bir terörist bile sizin karşınıza size lütufta bulunmuş biri gibi çıkabiliyor. Ama dediğim gibi bunlar geçip gidecek. Herkes kendine Türkiye'nin ışıklı yoluna bakarak bir yol bulmaya çalışacak.