Çocuğun futbol topu patlar! Kendisi değil!

12-14 yaşında bir çocuk mu?
Canlı bomba mı!
Patlamış veya patlatılmış mı?
O bir katil mi yani?
Üstelik bir nevi seri katil demek!
Çünkü tam 54 kişiyi öldürdü...
Akla hayale sığıyor mu şimdi bu...
"Canlı bomba 12-14 yaşlarında bir çocuk..." Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın insanı olduğu yere çivileyen açıklamasını okuduğumdan beri düşünüyorum...
Gözümün önüne bir hayal geliyor...
Üzerine sarılmış bombalara rağmen "çocuk gibi" bakıyor bana!
Hiçbir şey anlamamış gibi...
Ne yaptığını, başına ne geleceğini, nasıl bir vahşete, vicdansızlığa, hainliğe adım atacağını bilmiyormuş gibi bakıyor...
Onun neyle, hangi düşünce, hangi vaat ile kandırılmış olabileceğini düşünüyorum...
Birkaç ruh hastasının kandırıldığı "huri masalı" için çok küçük...
Cennet hayali için de...
Bu dünyanın hiçbir sefasını ya da cefasını görmemiş bir beden, cennetten ne bekler ki...
12-14 yaşlarında bir çocuk...
Muhtemelen erkek...
Beynine "şırınga" edilen bir uyuşturucunun kurbanı büyük ihtimalle...
Vücuduna yavaş yavaş verilen bir zehirin...
Peki iyi de neyle kandırıldı?
12-14 yaşlarında bir çocuk...
Ne yaparlar o yaşta?
Sokakta koşup top oynar...
Terli terli su içer...
Okulu kırıp, sinemaya gider...
İnternette oyun oynar!
Hoop duralım mı şimdi burada...
Doğu'nun gerçeği mi tokat gibi vuruyor yüzümüze...
Terörün ortasında ne sokakta maçı, hangi internet, hangi bilgisayar mı diyor iç sesimiz...
12-14 yaşlarında bir çocuk...
Bu cümleye takılıp daha ötesine geçemiyorum ben...
Her terör olayından sonra binlerce kez okuduğum lanet ve öfke cümleleri çıkmıyor, çıkamıyor ağzımdan...
Dünyanın en berbat işine kalkışmış olsa da...
Bir düğün evini kana, mateme, asla silinmeyecek bir acıya mahkum etse de...
Bırak kendi yaşıtlarını, 2 yaşında bir bebeğin ölümüne sebep olsa da...
Diyemiyorum...
"Sen bir alçaksın. Şerefsiz korkak. Kendin parça parça geberip gittin bana ne? Ama sana kim verdi o 54 canı alma hakkını...
Cehennem bile seni kabul etmesin" derdim oysa...
Birileri ona beddualar yağdırırken, ağıtlar yakarken, ciğerinden sökülen öfkeyi kurşun gibi üstüne yağdırırken, hiçbir şey anlamayan gözlerle bakan bir çocuk görüntüsü geliyor işte...
Çok mu masum düşünüyorum...
Bizim görmediğimiz bir hayat sahiden bu kadar acımasızlaştı mı?
Çocuklar bile masum değil mi artık...
Ne sandı sahiden?
Ne sandı!
O bombaları vücuduna sararlarken, Superman olup uçacağını mı hayal etti...
Kahraman mı olacaktı...
Hani filmlerdeki o kahramanlardan...
Kurşunları eliyle tutabilen, uçabilen, vurulsa bile ölmeyen süper güçleri olanlardan...
Bombayla parçaladığı o insanlar da, film bitince gözlerini açıp hayata kaldıkları yerden devam mı edecekti...
Gelin ve damat, üzerlerindeki tozu silkeleyip halay mı çekecekti...
Hayır...
Sahiden inanmak istemiyorum...
Yüzünde pis bir gülümse, vicdanını 12-14 yaşlarında yitirmiş, ölüme gözü kapalı giden, parça parça ölürken, öldüren bir cani miydi...
Bu katil sürüsünün yaş limiti, 12-14 yaşına kadar mı indi...
Eğer böyleyse...
Bu ne sonu gelmeyecek bir sorundur...
Nasıl da "beyaz bir kar"dan değil, "kandan bir çığ" gibi büyümektedir...
O halde çözüm ne?
"Eğitim şart" klişesi mi?
Hangi müfredat öğretir ki "iyi kalpli" olmayı...
Hangi formülden çıkar "vicdan"...
Ve hangi kara tahtada yazar, dersimiz "insan" olmak diye...
Sözün bittiği yerdir bu cümle...
"Canlı bomba, 12-14 yaşlarında bir çocuk..."