Kaç öğretmen kaldı o yıllardan geriye...

Geriye dönüp baktığımda kaç tane öğretmenimi hatırlıyorum emin değilim...
Onlarcasının içinden sadece birkaçı aklımda...
Peki neden?
Çünkü onlar diğerlerinden farklıydı!
Dershanede, bir edebiyat öğretmenimiz vardı mesela...
Öyle güzel test soruları hazırlardı ki, o sorularda "metin" olarak verilen bölümün hangi kitaptan alıntı olduğunu merak eder ve gider o kitabı okurdum...
Yıllar sonra karşılaştığımızda, kendisine bunu söyledim...
Gözlerinin içi güldü...
"O dönem dershanedeki diğer öğretmenler bana kızardı. 'Ne diye o kadar uğraşıyorsun ki test soruları için. Mutlaka özel kitaplardan soru çıkarıyorsun' derlerdi.
Ben de cevap verirdim. 'Belki birkaç öğrencim o sorulardan yola çıkıp, o kitabı okur diye uğraşıyorum.' Çok sevindim senin gibi öğrencilerimin olduğuna" dedi.
Ben o kitapları okudum öğretmenim...
Yazının, edebiyatın güzelliğini, o korkutucu üniversite sınavı için çalıştığım testlerde bile keşfettim...
Bugün yazar olduysam eğer...
O gün "ürkerek" değil, "keyifle" okuduğum o soruların payı da vardır...
İşte o nedenle...
Öğretmeyi, bir müfredat programıyla kısıtlı tutmayan...
Öğrencisini saçıyla başıyla giydiğiyle değil, zekasıyla yeteneğiyle değerlendiren...
Bir 'öcü' gibi korkutmak yerine gülümseyen...
Böyle güzel öğretmenlerimizin günü kutlu olsun...
Hayatımızda açtığınız güzel sayfalar için minnetle...
ANNECİĞİM TAMAM İLK ÖĞRETMENİMSİN!
Normal çocuklar gibi, kalk "Bana çikolata alın" diye ağla, "O oyuncağı istiyorum" diye yerlerde tepin değil mi?
Yok!
Annemi, ağlaya ağlaya en çok yıprattığım dönem 5 yaşım...
Ne istiyorum?
Okuma-yazma öğrenmek...
O dönem ilkokula 7 yaşında gidiliyordu ve benim harflerle tanışmak için daha 2 yılım vardı...

***
Ne yapacaksın evladım, o yaşta okuma- yazma öğrenip...
Git gez dolaş...
Çizgi film izle...
Ne bileyim elmalı şeker ye...
Oyuncaklarınla falan oyna...
Nasılsa okula gideceksin, sonra da ömrünün geri kalanında okuyup yazacaksın değil mi?
Al bak, bir de meslek olarak yazarlığı seçtin!

***
Tabii o yıllarda bu aşkımı kısa bir dönem erteleyebildi ailem..
Yaşımın çok küçük olduğunu düşünüp, beni bir süre resimle oyalamaya çalıştılar...
Ben harfleri anlamaya çalıştıkça, "Hadi bakalım resim yap" diye, önüme boya kalemleri ve kağıt koydular..
Ama ı-ıhhh!
Ben küçük bir inatçı keçiydim...
Ve resim değil, yazı hayali kuruyordum...
Sonunda annemi ikna ettim...
Bir alfabe kitabı aldık...
Her gün annemle ders çalışıyorduk...
Ve kısa süre sonra okuma-yazmayı öğrendim...
Evde eline gazete alıp 5 yaşında okumaya çalışan bir bücür hayal edin!
7 yaşıma geldiğimde ise sular seller gibi okuma yazma biliyordum...
Beni sınavla 2'nci sınıfa alacaklardı ama, "Yaşıtlarıyla arası çok açılır" diye yapmadılar...
Birinci sınıfı, derslerde, öğretmenimin verdiği öykü kitabını okuyarak geçirdim!
Annem hep der ki, "Senin ilk öğretmenin benim!" Peki anneciğim...
Madem öyle, öğretmenler günün kutlu olsun...
Bak, nasıl öğrettiysen bir daha okumayı ve yazmayı hiç bırakamadım!