Geçenlerde benim kızı okuldan almaya gittiğimde beş karış suratla sınıfın kapısında beni karşıladı. Baktım durum iç açıcı değil "Merhaba annecim"den öteye gitmedim. Kafasını salladı ve ikimiz de hiç konuşmadan sus pus arabaya doğru gittik. Arabaya bindik öylece eve doğru yine sus pus yol adık. Ben şöyle bir konu açayım diye hamle yaptığımda da "Anne ben konuşmak istemiyorum" dedi.
"Peki" dedim. Eve geldik. Annelik hali, içim içimi yiyor. Belli ters giden bir şeyler var ama sormak istemiyorum çünkü biliyorum ki benim sorum ona sorgu gibi gelecek.
Sustum. Yemek yedi, odasına çekildi. Ben de elime kitabımı aldım okumaya başladım. Sayfaları her çevirişimde "Acaba bu çocuğun nesi var?" ruh halinden çıkma mücadelesi verdim. Sonunda kitaba dalmışım. Şöyle bir bir saat sonra Bahar yanıma geldi. "Anne konuşabilir miyiz?" diye sorduğunda ben sanki hiç acelem yokmuş gibi kitabımı bir köşeye koydum ve "Tabii ki annecim konuşalım" dedim.
Benim 8 yaşındaki kızım çok dertli görünüyordu. Karşılıklı oturduk koltuklarımıza.
Ben, "Seni dinliyorum annecim" dedim. Bahar, "Okulda x arkadaşım beni oyunlarına almıyor. Bana git, sen yapamazsın, bu oyun için küçüksün" diyor. (Bahar sınıfın en küçük çocuğu, 66 aylık okula başladı sanırım arkadaşı bunu kastediyor.) "Anladım annecim, peki sen bu durumda nasıl hissediyorsun?". "Öfkeli hissediyorum." (Boşuna mı tekvando dersi aldırıyorum sana demek istemez miyimmmm sanıyorsunuz?:)) "Öfkeli hissediyorsun ve peki içinden ne yapmak geçiyor?" "Ona bağırmak istiyorum anneee! Ama yapmıyorum çünkü o zaman öğretmenim de bana kızabilir" "Senin öfkelendiğin ne önce onu bir anlayalım? Ona bağıramamak mı? Yoksa seni oyuna almaması mı?" Bahar bir kaç dakika düşünür "Sanırım ona bağıramamak". "Aaa yani oyuna girmek ya da girmemek çok önemli değil senin için e o zaman seni öfkelendiren ne?" "Bunu diğer arkadaşlarımın önünde yapması", "A bi dakika o zaman senin için önemli olan diğer arkadaşlarının senin hakkında ne düşündükleri öyle mi?" Bahar, "Şey evet galiba tam olarak bu!" Anladım yani şimdi sen diğer arkadaşlarının senin hakkında ne düşündüklerine mi takılı kaldın?
Bu çok rahatsız edici bir düşünce şekli sanırım. Çünkü etrafta çok insan var. Hepsinin senin hakkında ne düşündüğünü nasıl kontrol edeceksin ki?" Bahar, "Evet nasıl edeceğim?" diyerek gülmeye başladı. "Bilemiyorum anneciğim, bence çok zor bir durum istersen bunun üzerine düşünebilirsin ya da başka bir şeyle uğraşarak zamanını keyifli geçirebilirsin bilemiyorum karar senin."
Bahar ile sohbetimiz bu şekilde sonlandığında ben kendimi oldukça rahatlamış ve faydalı hissettim.
Ama ne yalan söyleyim hakikaten bu tür sohbetler tam konsantrasyon istediği için dikkatli olmak da gerekir.
Hem çocuğunuzun ne söylediğini duyacaksınız hem dineleyceksiniz hem de onun hissettiğini anlamaya çalışacaksınız.
Eh annelik-babalık da zor iş değil midir zaten? Emek harcanmadan ne iyi oluyor ki?
