Tatil nasıl gidiyor anneler? Yoğun bir dönemin sonunda hakettiğiniz tatilin tadını çıkarabiliyor musunuz?
Yoksa hala o yoğun programın cenderesinde misiniz? Bana sorarsanız rahat bir nefes alıp rahatlayın artık...
Tatil sizin de hakkınız, hatta en çok sizin hakkınız...
Kolay mı tam 90 işgünü boyunca hem bedenen hem de zihnen çalıştınız.
Sabah erken saatlerde başlayan veli mesainiz, yatana kadar sürdü... Tüm derslerine hakimdiniz. Ve tabi müfredata da... Okul sizin de yaşamınızın en önemli bölümü oldu... Tabi ki gerek yoktu bu kadarına... Ama annelik işte... Engel olamadık kendimize...
Canlarımıza zarar gelecek diye koruma iç güdüsü ile kol kanat gerdik...
Her gün, hatta mümkün olan her saat.
DESTEK KÖSTEK OLMASIN
Velinin okula ve öğrenciye desteği elbette çok önemli. Okul-aile-öğrenci işbirliği eğitimin temel kurallarındandır.
Ancak veliyi okulda tutarken bazı dengeleri de korumak büyük önem arz etmekte... Mesela adalet dengesi...
Okula vakit ayırabilen anne babaların çocukları diğerlerine göre daha avantajlı hale gelmemeli. Annenin takdir edilen yardımları, çocuğu ayrıcalıklı hale getirmemeli. Bu bazen farkında bile olunmayan doğal bir süreç gibi bile gelişebilir. Okul idareci ve öğretmenlerinin dikkatli olması gerekir.
Aslında kısa vadede avantaj gibi görünen ayrıcalıklı durumun aslında öğrenci için dezavantaja dönüştüğünü söylemeye de gerek yok sanırım.
Hep söylüyorum, çocuklarımızın yaşamlarını kontrol altında tutmak gerekli ise de, kendilerine ait bir alan tanımamız da özgüvenleri için elzem.
Bu alanın okul olması, güvenlik açısından da içimizi rahat ettirecektir. Yani okullarda kendi yöntemleri ile iletişime geçen çocuklarımıza, sorunları çözme fırsatı vermek; yani çocukları biraz kendi hallerine bırakmak gelişimleri için gerekli hatta zorunlu.
AMA BIRAKAMIYORUZ...
Çünkü, çocuklarımızın konuşurken, tartışırken muhatabının yaşıtı olacağından emin olamıyoruz. Bazen anneler öyle büyük koruma güdüsüyle ve mükemmelliyetçilikle olaya müdahil oluyorlar ki, karşısındaki çocuğun kocaman insanlarla mücadele etmek zorunda kaldığını görüyoruz zaman zaman. Uğradığı haksızlık içimizi acıtıyor. Yine bu noktada korunan kollanan çocuk en büyük zararı görüyor.
Hatasını kabul etmemeyi öğretmek düzeltmesine de fırsat vermemek anlamına geliyor çünkü.
ANNE SEVGİSİ
Biz anneler çocuklarımızı çok seviyoruz, hiç kuşkusuz. Ancak hep güvenmemiz gereken annelik duygularımız bazen hırs ya da başka olumsuz duygularımız yüzünden başka bir duruma evrilebiliyor. Çocuklarımızı korumaya çalışırken pişmanlık duymayan küçük canavarlar yaratabiliyoruz. Uzmanlar araştırdığında artan zorbalıkta bu unsurun da önemli bir payı olduğunu görecek belki de.
Öyleyse tatili fırsat bilip, rahatlayalım.
Çocuklarımızı da rahatlatalım. Onları arkadaşları ile bir araya getirelim.
Doğru iletişimi, nezaketi, saygı ve sevgiyi öğretelim. Yanlış yaptıklarında da, önce sorunu görüp sonra uygun dille uyaralım. Başkalarının hakkına da en az kendi hakkı kadar saygı gören çocuklar yetiştirelim yani... Ardından bir çok sorun kendiliğinden çözülecektir zaten...
