İnsanların istisnasız hipermetrop olduğunu düşünmeye başladım.
Evet hepimiz gözümüzün önündeki şeyleri görmekte zorlanıyoruz. İlla ki 'gözlük' gibi bir araca ihtiyaç duyuyoruz. Bu araç, bazen bir ayrılık bazen de bir buluşma olabiliyor.
Konuyu biraz daha açayım...
Mesela biz İzmirliler için Kemeraltı, ihtiyacımız olduğunda gittiğimiz bir alışveriş merkezi.
Ama şehir yada ülke dışından gelenler için son derece tarihi ve turistik bir bölge...
Bugün Kemeraltı'nı bu gözle gezdim. Hisarönü, Kızlarağası Hanı, sokak müzisyenleri, renkli insan profilleri ve sokak lezzetleri... Gördüklerim, yaşadıklarım aslında biraz da gönül gözümü açtı...
ZATEN ELİNİN ALTINDA!
Bir örnek daha...
Bergamalı bir arkadaşım var... Neredeyse her hafta Bergama'ya gidiyor ama 9 yaşındaki oğlunu hala Asklepion'a götürmemiş.
Bir gün ailece Efes'e gezmeye gittiklerinde çocuk, "Anne biz niçin Asklepion'a gitmiyoruz" diye sormuş. Bunu bana anlatmasının üstünden 5 ay kadar geçti ama hala çocuğu götüremediler.
Neden? Çünkü orası ellerinin altında. Her an gidilebilir!
Aslında ilişkilerde de bu böyle, çocuğumuzla eşimizle olan ilişkilerimizi düşünelim... Onlar ne kadar yakınımızdaysa, ne kadar çok vakit geçiriyorsak belki de o kadar az farkına varıyoruz onlarla olmanın güzelliğini, mutluluğunu...
İşimiz... Her gün rutinden şikayet edip ne kadar yorulduğumuzdan dem vuruyoruz oysa ki bir ay işsiz kalsak anlarız çalışıyor, bir işe yarıyor, üretiyor olmanın güzelliğini...
Anne babalarımız...
FARKINDALIK GÖZLÜĞÜ
Hayatımıza müdahaleleri ile bizi bazen zorlasalar da anne babası olmayan bir insana sorduğunuzda vereceği cevap şu oluyor, "Keşke yanımda olsalar da bana her gün kızsalar"... Bu yüzden arada sırada yakın gözlüklerimizi takmamız ve çevremize öyle bakmamız gerekiyor.
40 yaştan sonra gözler biyolojik olarak yakını görememeye başlasa da duygusal olarak görüş alanımız daha çok kendi çevremize odaklanıyor ve farkındalık gözlükleri otomatik olarak yükleniyor...
