Yaz tatilinin son haftasına gelmiş bulunmaktayız. Pazartesi itibariyle yepyeni bir eğitim öğretim yılına adım atacağız. Bu yıl bizim evin öğrencileri için önemli bir yıl. Biri lise sınavlarına hazırlanıyor, diğeri ise ilk öğretimin ikinci aşaması olan ortaokula adım atacak. Heyecan dorukta. Stres paçalardan akıyor.
BIÇAK SIRTI EBEVEYNLİK
Özellikle liseye hazırlık kısmında bu yıl oldukça zorlanacağımız kesin. Öyle bıçak sırtı bir konumdayız ki biz ebeveynler olarak. Eskiden anne babaların görevi "çalış kızım/oğlum" şeklinde bir gün içinde binlerce kez uyarmakla ya da ne bileyim bir ödül vadetmekle veya bir cezayla korkutarak bitiyordu. Fakat bizim dönemde durumlar öyle değil. Hiçbirini yapamıyorsun. En başta uzmanlar izin vermiyor. Sakın ödül vadetmeyin daha çok baskı hisseder, aman ceza vermeyin okuldan soğur, çalış demeyin... İyi de ne yapalım o halde? "Seni anlıyorum" demekle yetinecekmişiz.
BENİ PEK TATMİN ETMEDİ AMA!
Bana hiç yeterli olacakmış gibi gelmediği için "seni anlıyorum"un yanına mutlaka bir iki nasihat ya da bir kaç örnek, bir kaç moral verici "Sen yaparsın", "Yapamazsan da seni seviyoruz gibi" destek cümlesi ekledim hep... E biz öyle gördük sonuçta.
Ama gerçekten ne söylesem daha dibe batıyormuş gibi hissettim kendimi. Daha yolun başında bu kadar çıkmazda hissediyorsam sınav yaklaştıkça halimi çok merak ediyorum. Ara ara paylaşırım bizdeki durumu... Peki sizde durumlar nasıl?
