Çocukluk günlerimizin unutulmaz anılarından biri de Konak'tan, Karantina ve Göztepe'ye giden tramvaylara takılmaktı.
Bu tramvay takıntıları Karşıyaka'da daha eğlenceli olurdu.
İki koldan dört atın çektiği tramvaylar, İskele-Bostanlı arasında yolcu taşırdı.
Eğlenceli bir gezi olurdu bu seferler.
Hem o tramvaylara takılan çocuklar için, hem de parayı bastırıp koltuklara kurulan amcalar ve teyzeler için...
Bu tramvaylarda hız aranmazdı. Acele işi olanlar, otobüsleri tercih ederdi.
İzmirliler Osmanlı'nın son günlerinden kalan bu tramvayları günümüzden 50-60 yıl önce terk etmişlerdi.
Raylar üzerinde, tellerdeki elektrik düzeneğine bağlı olarak hareket eden tramvayları 40'lı yılların sonunda, 50'li yılların başlarında İzmirliler bir kenara koymuşlardı.
Gerekçe şöyle...
Bu araçların ömürleri doldu, çağ dışı kaldı ve bu yüzden kenara konuldular.
"Çıngırak seslerinin" patırtısı içinde İzmir bulvar ve caddelerini geçen tramvayların yerini yine elektrik ile işleyen modern troleybüsler almıştı.
Bu araçlar tramvaylara göre daha hızlıydı, manevra kabiliyetleri daha yüksekti. Daha fazla yolcu taşıyordu.
Hemen belirteyim, İzmir halkı o gün bu gündür tramvayı aramadı.
Tramvayla yolculuklar bir anı olarak bugünlere kadar geldi.
***
Yıl 2015...
İzmir 50-60 yıllık anıların gölgesinde yeni bir tramvay macerasının eşiğinde.
Mavişehir'de caddeler kazılıyor, kaldırımlar sökülüyor.
Raylar döşeniyor.
Bu çapaçul ortam Körfezin öte yakasında da kendini göstermeye hazır.
CHP'li Büyükşehir Belediyesi'nin bu akıl almaz atraksiyonu neresinden bakarsanız bakın, tepkilere açık...
***
Bu tramvay organizasyonunda kimse başarı beklemesin.
Önce bu tramvayın gelip geçeceği cadde ve bulvarlarda, trafik eski döneme göre en az yüz misli artmış durumda.
Yollar kazılıyor, tretuvarlar sökülüyor.
Bütün bunlara ilave olarak binlerce ağaç sökülmenin eşiğinde. Bu operasyon sonunda kelleşen bir İzmir karşımıza çıkacak, birbiri ardına çıkan sorunlar yüzünden İzmir Büyükşehir Belediyesi, Kent kart olayındaki gibi bir daha çuvallayacak.
hayattan
Atları herkes sever o beygirleri seviyor
35 yıldır resim yapan Ayvalıklı kuaför / ressam Arif Buz böyle diyor.
Empresyonizm onu derinden etkilemiş... Van Gogh, Pisarro, Utrillo ve Renoir'ın resimlerine hayran.. Ayvalık'ta kısa süre yaşamış/ öğretmenlik yapmış Fikret Mualla'nın da yaşamında apayrı bir yeri var.
İlkokulda okurken çok güzel resimler yaparmış ama keşfedeni olmamış. Doğduğu Altınova'da berber çıraklığı yaparken gazetelerin üst kısımlarındaki boşluklara desenler karalar, sonraki günlerde de mektup kağıtlarına karikatürler çizer olmuş. Hatta bu karikatürlerden bazıları Gırgır'da yayımlanmış.
* * *
İstanbul'da çalıştığı kuaför salonunun ilk sahibi Mina Samancıoğlu'nun el vermesiyle kendisini ilerletmiş. Keşan'da Subay Orduevi'nde kuaförlük yaparken sanat akımlarını, ünlü ressamları, onların sanat anlayışlarını ve tekniklerini öğrenme fırsatını yakalamış. Askerlik sonrasında, ilk atölyesini kuaförlük yapmak için yerleştiği Ayvalık'ta açmış. Sivil toplum kuruluşlarında yer almış, sergilere katılmış, sergiler açmış. Çok sayıda sanatçıyla tanışma olanağı bulmuş. Onlarla dostluklar kurmuş.
"Ben, naif bir ressamım" diyor ve ekliyor: "Sanat eğitimi almadım ama bu bende bir eksiklik duygusu yaratmadı."
küpe
Dağ yağmur ister ama, deniz yağmuru ne yapsın?
Lukianos
günün fıkrası
Dinliyormuş
Pek iyi geçinmeyen karı koca yine bir kavga sonucu darılmışlardı. Kocası söylenmeye devam ediyorsa da, karısı onu umursumaz ve dinlemez bir hava takınarak koltuğu ters çevirip oturmuştu. Adam bir ara:
"Beni dinlediğini gayet iyi biliyorum" dedi ve ekledi:
"Çünkü, dişlerinin gıcırdadığını duyuyorum."
