Vaktin birinde, bir derviş tası tarağı toplayıp dağa çıkmaya karar vermiş. Eşi dostu sormuş tabii, nereye gittiğini.
- Şu dağa çıkıyorum.
- Yahu delirdin mi be adam? Sen ne anlarsın dağdan taştan? Sen ilim adamısın. Orada acından ölürsün.
- Tamam ya işte, ben de ondan gidiyorum.
- Nasıl yani?
- Allah her kulun rızkını verir diyorlar ya, ben de onu denemek istiyorum.
Orada yiyecek bir şey bulamam nasılsa.
Bakalım orada da yaradan rızkımı önüme serecek mi?
Böyle deyip dağa çıkmış. Güneş ortadayken sorun yokmuş. Biraz acıkmış o kadar. Ancak hava kararınca açlık, susuzluk ve üşüme baş göstermiş. Dervişin biraz gözü kararır gibi olmuş. Ya dağdan inecek ya kendinden geçecek.
Tam da o sırada biraz ileride bir kızıllık görmüş. Biraz yaklaşmış, bir duman.
Belli ki birileri ateş yakmış. Biraz daha yaklaşmış. Ne olur ne olmaz -can tatlıçalıların arasından gözetlemeye başlamış.
Bakmış iki adam. Zararsız görünüyorlar.
Sohbetlerinden anlamış ki iki avcı. Vurdukları iri bir yaban hayvanını ateşe takmış pişiriyorlar... Tabii bizim dervişin ağzı sulanmış. İyi de yanlarına yaklaşamaz. Yaklaşırsa denediği şeyi bozmuş olacak. Ne de olsa Allah ona rızkını verecek...
Bakmış et pişti. Adamlar da yemeye başladı. Biraz daha beklerse belki de aç kalacak. Dayanamayıp 'öhö!' demiş.
Avcılar seslenmiş.
- Kim var orada?
- Öhö!
- Kim var orada? Çık ortaya seni vurmayalım...
Derviş mecbur ortaya çıkmış. Neden orada olduğunu anlatınca avcılardan biri 'Bak ne kadar haklıymışsın. Allah rızkını ayağına getirdi. Biz bu dağ başına kırk yılda bir gelir, kırk yılın başı bir şey vururuz, o da sana kısmet oldu' demiş gülümseyerek.
Derviş, dolu ağzındaki eti yutup başını sallamış.
- Öyle, doğru dersiniz ama yine de bir öhö demek gerekiyormuş.
Kadere iman, tevekkül... Genellikle yanlış yorumlanan konular. Her müslümanın kadere inanması gerek ama İsra suresinin 13. Ayetini unutmadan...
'Biz her insanın kaderini kendi çabasına bağlı kıldık' Yani yine önce tedbir, sonra tevekkül...
