Geçen yıldan beri -özellikle yaz aylarında- TRT Genel Müdürü Prof. Dr. Sn. Mehmet Zahid Sobacı'nın talimatlarıyla TRT Sanatçıları Şehir Konserleri dolayısıyla Anadolu'muzun dört bir yanına ulaşıyoruz. Ankara, İstanbul, İzmir radyolarının sevilen sazları ve sesleri, şef Mustafa Acar yönetiminde düzenlenen konserlerle vatandaşlarımızla buluşuyor. Sevgili Ayfer Durak ve ben de bu konserlerin sunumunu üstleniyoruz. TRT Radyo Daire Başkanımız Sn. Hamit Yaz da bu konserlerde her zaman yanımızda ve bize destek oluyor. Ayrıca konserlerimizden önce Ayfer Durak ile "Son Durak" isimli TRT fm programı da kah şehir meydanlarında kah üniversite kampuslarında dinleyicisiyle canlı canlı buluşuyor.
EKSİKLERİ KAPATMAK
Geçtiğimiz yıldan bu yana Adıyaman, Kayseri, Van, Trabzon, Denizli, Afyonkarahisar, Erzurum, Gaziantep, Tokat, Niğde, Çorum, Isparta, Ordu, Sakarya, Rize, Kırşehir, Sivas, Malatya, Kars gibi pek çok şehrimize gittik. Burada çok geniş bir kadro ile seyahat ediyor ve elbette zaman zaman çok yoruluyoruz ama değiyor mu? Kesinlikle evet. Gittiğimiz şehrin insanı ile her buluşmamızda onların sevgisi, gözlerindeki ışıltı, dansları, şarkı ve türkülere eşlikleri ile enerji depoluyoruz ve her ilde "Artık daha iyisi, seyircinin daha ilgilisi olamaz" derken her seferinde vatandaşımız bizi şaşırtmayı başarıyor. Bu seyahatler sırasında birbiriyle iyi anlaşan, bir elin parmakları gibi sımsıkı bir ekiple çalışıyoruz. Bir aile olduk desem, yeridir. Herkes birbirinin eksiğini kapatıyor. Böyle olunca da elbette çıkan sonuç çoğu zaman hem bizi hem de izleyicimizi mutlu ediyor.
ACININ YOĞUNLUGU
Tabii burada zaman zaman sanatçılarımızla aramızda müziğe dair sohbetler de oluyor. Bu vesileyle ben de Türk Sanat Müziği ve Halk müziğimiz hakkında düşünme fırsatı buldum. Her ikisi de izleyicimiz tarafından çok sevilen iki müzik türü arasında belirgin bir fark vardı. 'saray müziği' olarak da tanımlanan klasik Türk musikisi ile halkın müziği olarak anılan türkülerimiz arasındaki fark neydi? Türkü kırsaldan, Anadolu'nun bağrından çıkıyordu. Burada acı daha yoğun, daha belirgindi. Bu yüzden türküde daha yanık tonlar çıkıyor, acı belirgin şekilde hissediliyordu. Genelde göç ve ölümün geri dönüşsüz acısıydı ağıtlarımızda konu edilen. Aşk genelde neşeli ve coşkulu türkülere konu oluyor, ancak ölümle biten aşklar acı türkülere misafir ediliyordu. Daha şehirli bir tür olan Sanat müziğinde genelde acı değil de hüzün hakimdi. Sanki türküdeki yoğun acı (şimdiki zamanda yaşanan) , şarkılarda geçmiş zamana tekabül ediyor, demlenmiş bir acı oluyordu. Burada aşıkları ayıran ölüm bile olsa aradan zaman geçmişti ve yüksek sesli bir feryattan çok ince ince yankılanan bir hüzün vardı. Şarkılarda, türkülerdeki gibi bağıran bir acı değil, inleyen bir hüzün mevcuttu. Bu bağlamda türküdeki baş kişinin duygularının hakimiyetinde, şarkıdaki kahramanın ise duygularına daha hakim olduğunu düşünebilirim. Böyle baktığımızda türkü yüreğe, şarkı beyne hitap eder çıkarımını yapabilirim kabaca. Bu anlamda ikisine de hayranım. Çünkü hem beyine, hem yüreğe ihtiyacımız var. Uzun yıllar ötesinden seslenen memleket hikayeleri onlar, bizi birbirimize bağlayan en güzel tutkal. İyiki varlar...
