Her daim zoru başarma gayretindeki insanların hikayeleri ilgi çeker.
Sinemada da edebiyatta da durum böyledir. Ve bu hikayelerde elbette önce başarısızlıklara veya zorluklara dikkat çekilir. Yani Rocky'nin önce dayak yiyişini izleriz sonra zirveye çıkışını. Hatta okyanusun ortasında her türlü zorlukla boğuşan Pi'nin mücadelesini her gördüğümüzde takılı kalmamız bu yüzdendir. Mark Watney'nin Mars'ta bir başına çabalayışını, Cinderalla Man'in ayağa kalkışını, William Wallace'ı, Whiplash'deki Andrew Neiman isimli bateristi, Forrest Gump'ı ve daha nicelerini pek sevmişizdir. Altay da işte böylesi bir maceranın içinde savrulup gidiyor.
İNANMAK OLDUKÇA GÜÇ
Öyle bir süreç ki kimsenin inanası gelmiyor. Ve her maç öncesi bu filmlerde olduğu gibi onca kötü sonucun ardından doğrulup kendisine gelmesini bekleyip duruyoruz. "İyi de onlar film" demeyin, asıl gerçek hikayelerdir bu filmleri besleyen.
Ve zaten aralarında çokça gerçek hikaye mevcuttur. Kabul, öyle bir dönem ki kimle oynarsa oynasınlar "Zor rakip" yakıştırması abartılı olmaz. Misal dünkü rakip Konya.
Trabzon'dan sonra bu ligin en iyisi. Bir sonraki hafta oynayacakları hemşehrisi Göztepe'nin formunu anlatmama gerek yok herhalde. Sonrasındaki rakip Ç.Rize ki küme düşme potasında olduklarından kazanmaktan başka çareleri yok. Böyle devam edip gidiyor. Yani bu saatten sonra o futbol literatürüne geçmiş "Her maç final" sözü tüm görkemiyle Altay'ın önünde duruyor. 8 Şubat'ta transfer sona eriyor.
Transfer tahtası açılırsa birkaç takviye ile işin rengi değişebilir. Peki diyelim ki olmadı.
Her şeye bitti gözüyle bakmak daha feci bir duruma sürükler. Göztepe ve Kasımpaşa örnekleri ortada. Kabul Altay çok daha zorlu bir sürecin içerisinde. Ancak dedim ya umudunu yitirmemek zorunda. Çünkü asıl onu yitirdiğinde küme düşer.
