Anasından emdiği, burnundan geldi(!)

Son haftalarda elde ettiği galibiyetlerle ve de rakiplerinin umulmadık kayıplarıyla, ilk sıralara oturma şansını yakaladı Beşiktaş... Ben başta olmak üzere, tüm yorumcuların ağzı, değişti böylece... Ne yalan, doğruya doğru... Hele hele tribünlerin, Abdullah Avcı'yı soyunma odasından çağırması, bir barışın, bir birlikteliğin mesajı, dahası, şampiyonluğun ifadesiydi bana göre...
Isınırlarken Quaresma'nın, gözüme takılan eski takım arkadaşları Caner'in, Atiba'nın, Burak'ın ayaklarına kadar giderek sarılmasına nasıl duygulandım, anlatamam. Hafez'in kırmızıyla dışarıya gönderilmesine kadar lay-lom-lom du, ortalık... Kimse kimsenin canını acıtacak bir darbede bulunmuyordu. Ta ki, Vida'ya yapılan faulü görmezlikten gelen Arda Kardeşlerin oyunu devam ettirmesi ve bunun sonucunda Mustafa Pektemek'in Kasımpaşa'yı öne geçiren golü, adalet dağıtan düdük tarafından onaylanması, 'pes!' dedirtti doğrusu(!) Sonrası mı?
Sonrasında Arda kardeş acımış olacak ki, on birinci adam olarak, Kasımpaşa lehine üfledi düdüklerini(!) Sadece ve sadece, formasının rengi değişikti, izlediğim o abuk- sabuk kararlarında(!) Gösterdiği sarı kartlar veya göstermedikleriyse yarın çok tartışılacak, o apayrı! Her neyse, Caner'in golüyle, ilk yarı sonlarına doğru, sağlandı adalet... İkinci bölüm başladığında da hakem, istediğini görüyor, istediğini görmüyordu ama, Beşiktaş'ta da, Atiba, Gökhan, Vida ve Caner'in dışında risk alan oyuncu yok gibiydi sanki! Hakkını yemeyelim... Nitekim Kasımpaşa, rakibinde iki kat daha koşmasının ödülünü Koita ile aldı, elli altıda... Abdulah Hoca'nın çift santrafor riskiyle oyuna soktuğu Umut, Beşiktaş'ın umudu oluyordu attığı ilk golle...
Son uzatmalarda Umut, zevatı kurtaran adamdı Kara Kartalların... Maçı kısaca özetlemek gerekirse... On kişi kalmasına karşın on iki kişilik koşan Kasımpaşa, görünürde beş kişiyi geçmeyen Beşiktaş'ın, anasından emdiği sütü burnundan getirdi dün akşam! Kaybetti, ne yazık ki...