Çocuktuk büyüdük, yetişkin olduk.
Bir çoğumuz özümüz olan içimizdeki çocuğu da unuttuk bu arada. Azdık çok olduk. Ya da öyle olduğumuzu sandık.
Çokluk derdine düştük...
Evlerin katlarını çoğalttık, yaşam alanlarımızı küçültmek pahasına. Kalabalıklara karıştık, yalnızlığımızı dev bir kartopu gibi büyüttüğümüzü görmezden gelerek. Herkesle iletişime geçerek yalnızlıktan kurtulmaya çalışırken ilişkilerdeki derinliği kaybettik, yüzeysel tatmin etmeyen diyaloglara daha büyük kalabalıklara girmenin oluşturduğu kısır döngüyle devam ettik. Dolaplarımızı doldurduk tıka basa, içimizdeki boşluğu görmezden geldikçe.
ÖZÜMÜZDEN KOPTUK
Karışık çekmeceleri düzenledikçe ruhumuz da düzelir, huzur bulur sandık. İlişkilerdeki sorunları görmezden geldik. Kendimizi odağımıza yerleştirdiğimizi sandık. Aslında kendimizden kaçışımızdı bencilliğimizin her adımı. Değer kazandıracağını düşündüğümüz her obje, olgu değersizliğimizle yüzleşmemizdi, onu da kabul etmedik. Değer dışarıdaymış gibi peşinden koştuk: zenginliğin, makamın belki de şöhretin. Sahip olanların yaşadığı boşluktan da ders çıkarmadık.
Özümüzden koptukça yabancılaştık, önce kendimize, sonra en yakın çevremizden başlayarak tüm sevdiklerimize...
Sevdiklerimize, bu kaosta sevmeyi başarabildiysek tabi.
Halbuki korkmadan, yüzleşerek dönebilseydik bir kendimize, içimize. İstisnasız tüm insanlarda yaradandan ötürü olan o cevhere. Yakınlaşsaydık öze. O özden aldığımız güçle sevgiyi yayabilseydik hiç çabasız. Zaten kaynağından taşacak olan o sevgiyi hissedip hissettirebilseydik.
Yaradanın tezahürü olarak bakmayı başarabilseydik tüm yaratılmışlara: Başta içimizdeki o çocuğa. Önce ona sarılsaydık sımsıkı.Her ihtiyacı olduğunda yanında olsaydık. Sonra dışarıdaki çocuklara.... Her istediğini yapma derdine düştüğümüz çocuklarımızın en temel ihtiyaçları olan o ilahi sevgiyi tanıtsaydık evlatlarımıza.
Sosyal medyada bir iş adamının intihar eden oğlu anlatılıyor.
Kendini reddeden çocuğun intiharından ve babanın kendini suçlamasından. Acıyla dinliyoruz babanın cümlelerini, ben öldürdüm oğlumu diyor, her istediğini yaptım, ve sonunda ilk reddedilişinde dayanamadı.
Allah o aileye sabır versin. Bize de dersler çıkarmayı nasip etsin.
Çok sevmek elbette her istediğini yerine getirmek değil çocukların.
Sonucunda ya psikolojik direnci düşük; ya da narsist, kendini tüm dünyanın merkezinde gören çocuklar yetiştiriyoruz. Okullardaki zorbalığın artmasının da en büyük sebebi bu davranış şeklimiz.
Empatik öğrencilerin narsist mağduru olması en büyük insani özelliğimizi bırakma noktasına getiriyor zamanla. Tehlikenin farkında mısınız?
ROL MODEL OLABİLMEK
Duygudaşlık ararız tüm ilişkilerde.
Başkalarının duygularını yok sayan, sadece kendini merkeze alan kişilerle iletişim ne kadar devam edebilir. Narsistik özellik gösteren kişilerin en büyük özelliği duyguları okuyamaması, okumaya gerek görmemesi. Zaten kendisi için vardır onun dışındaki herkes. Ne diye zahmete girsin?
İşte o girmediği zahmet en büyük yalnızlığa sürüklüyor kişiyi. Sürekli almaya odaklanan kişi, alamadıklarının boşluğu sanıyor içindeki koskoca karanlığı. Kendine odaklı sandığımız narsist özellikli kişiler aslında kendilerine en uzak olanlar. Günümüzde gittikçe artan yalnızlık bu narsist özellikler ile taçlanmakta ve derinleşmekte.
Öyleyse anne, baba, öğretmenler olarak evlatlarımızın empati özelliklerini geliştirmek öncelikli amaçlarımızdan olmalı. Bunun en iyi yöntemi ise rol model olabilmek.
Gerçek mutluluk dostluk ile mümkün. Kendine, ailesine, arkadaşlarına, tüm güzelliklere...
Dostluk ise duygudaşlık ile.
