Oyuncu Nihal Yalçın'ın yaptığı bir açıklama dikkatimi çekti.
Yalçın, bir yerde oturup gelip geçen insanları izlemekten ve onların hayatlarını kafasında canlandırmaktan hoşlandığını söylemiş. Buraya kadar tuhaf bir şey yok. Bunu genelde pek çok insan sever. Ama açıklamanın en can alıcı cümlesi şu: "En sevdiğim şey açık camlardan evin içine bakmak!" Yani aslında bu da pek çok insanın yapmayı sevdiği bir şey. Özellikle Türk insanının. Ama bunu itiraf etmek pek alışılmış bir şey değil, hem de haber olacak şekilde! Ben dürüstlüğü için takdir ettim kendisini.
İSVEÇ'TEKİ PERDESİZ EVLER!
"Türk insanı seviyor" yargısına nasıl vardım peki? Anlatayım... Bir arkadaşım İsveç'e yerleşti. İşte orada yaşadıklarını, bizim ülkemize göre farklı yapılan şeyleri, ona tuhaf gelenleri filan anlatırken şöyle bir cümle kurdu: "Hiçbir evin perdesi yok ama kimse bakmıyor ben hariç!" Şimdi kendi tavrımı düşünüyorum da evet ben de insanları gözlemlemeyi seviyorum. Ama bu, 'evin içindeki sırları öğrenmek' gibi bir şey değil benim için.
Hatta sırları hiç sevmem. Ama mesela metroda, tramvayda birine takılır gözüm.
Bazen bir mimiği, bazen bir aksesuarı, ne bileyim bazen yanındakiyle konuşması çeker ilgimi. Bazen fazla baktığımı fark eder hemen çeviririm gözlerimi! Bu arada merak ederiz ama merak edilmekten hoşlanmayız. Bildiğiniz gibi "yan bakma" bahanesiyle en çok birbirini öldüren de biziz. Ölümüne meraklı, cesur bir milletiz!