Kaynaştırma öğrencisi velilerinin yaşadığı sıkıntılar saymakla bitmez... Geçen hafta ucundan kıyısından konuyu açıp, "Çocuğu kabul! edecek bir okul ve sahiplenecek öğretmen bulmak bu zorluğun ilk aşaması" demiştim.
Yazıyı teslim ettikten bir gün sonra Milli Eğitim Bakanı Mahmut Özer'in şu ifadelerine rastladım: "Biz eğitimciyiz, hiçbir çocuğu kaderine terk edemeyiz. Ne İslamiyet ne de modern bilim ve pedagoji, asla bize böyle bir kadercilik anlayışı vermiyor. Şayet okullarımıza birtakım dezavantajlarla gelen öğrenciler varsa, biz onlara fazladan destek sağlamak zorundayız. Gerek dezavantajlı meslek liseleri, gerekse de temel eğitim kurumlarına yapacağımız programların dayandığı temel anlayış çerçevesi budur."
"YALNIZ DEGILSIN" DEMEK
Bu açıklamanın en can alıcı, kalbe en çok dokunan, en çok da ihtiyaç duyulan kısmı hiç şüphesiz, "Şayet okullarımıza birtakım dezavantajlarla gelen öğrenciler varsa, biz onlara fazladan destek sağlamak zorundayız" kısmı... Evet var. Bütün okullarda, her seviyede dezavantajlı öğrenci var. Yakın-uzak çevremizden biliyoruz. Kaynaştırma öğrencileri bu dezavantajlı grupta çok önemli bir paya sahip. Bunun dışında gerek ailevi, gerekse maddi manevi nedenlerle çeşitli sorunlar yaşayan öğrencileri bulup ihtiyaç duydukları desteği vermek çok önemli. Beslenmeden okul malzemesine, okul dışı saatlerde bakım ihtiyacından ders takviyesine, sosyal destekten yeteneklerinin keşfedilip geliştirilmesine kadar ihtiyacı saptayıp gidermek eğitimde fırsat eşitliği açısından da çok çok önemli. Üstelik bu sorunları sınıf öğretmeni, sınıf temsilcisi ve okul aile birlikleri arasındaki iletişim ağını kullanarak hızlıca tespit edip çözmek mümkün. Bu çocuklara devam ettikleri eğitim kurumu tarafından "İhtiyacının ne olduğunu biliyorum. Bunu karşılamak için de yöntemimiz bu olacak. Yalnız değilsin" denmesi o kadar kıymetli ki... Yeter ki istensin. Yeter ki kararlı olunsun...
SAFIMIZ BELLİ OLSUN!
Geçen hafta kendisini okulun, hatta evrenin sahibi sanan, "Çocuğumun sınıfında kaynaştırma öğrencisi istemiyorum" diyen velilerin de kulağını çınlattım bolca. Ve dedim ki: Anlamak zorunda değilsin, destek olmak zorunda değilsin, ama yargılamaya, etiketlemeye, ötekileştirmeye, dışlamaya, hayatını zorlaştırmaya da hakkın yok! Aslında amacım küçücük bir zerre kadar da olsa, bu konuda acilen ihtiyaç duyduğumuz zihniyet dönüşümüne bir katkı koymaktı. Yakın çevremden hemen hemen herkes "Bu çok zor. Yine de bu ailelere, kendilerini anlayan, destekleyen birilerinin varlığı moral veriyor olmalı" dedi. Evet, safımız belli olsun: Sonuna kadar kaynaştırma öğrencilerinin yanında, onları ve ailelerini üzenlerin de karşısındayım.
