"Çocuklarınızı terbiye etmeye çalışmayın. Zira zaten size benzeyeceklerdir... Kendinizi terbiye edin yeter". İbn Haldun'a atfedilen bu söz, bizim en büyük açmazlarımızdan birinin de çözümü aslında. Kendimize benzeyen çocuklar yetiştirip, üstüne de "Bu yeni nesil de çok şey anacım" diye yalandan dertleniyoruz. Nasıl mı?
● Çocuk elinde kitabı, gazeteyi ayda yılda bir ya görüyor, ya görmüyor. Ama sürekli "Oku çocuum" diyorsun ya...
● Gözünü, her gün aynı saatte karşısına kurulduğun gündüz kuşağı programından veya İnstagram hikayelerinden şöyle bir ayırıp, "Bırak o tableti" diye uyarıyorsun ya...
● Yazın sahile, baharda ormana gidiyor, yiyip içip çöpünü ardında bırakıyorsun. Sonra da "Arkanı toplamaktan bıktım" diye çocuğa söyleniyorsun ya.
● Kalp kırmak yerine uzlaşmayı, kırıcı sözler yerine nezaketi seçenlere "Sen de fazla iyi niyetlisin!" (Aslında salaksın demek istiyor) diyerek, 'iyi niyet' gibi olmazsa olmaz bir koşulu öylesine gereksiz bir şeymiş gibi küçümsüyorsun ya...
● En büyük lokmayı hep kendi çocuğuna ayırıyorsun ya...
● Markete gönderdiğin çocuğun, 40 kuruş para üstünü borç yapıp ödememeyi kar saydığında en üst perdeden itiraz edip, helal-haram kavramını öğretmeyip, susup oturuyorsun ya..
● Kuyrukta öne geçmeyi marifet, kurnazlığı zeka, iyi niyeti aptallık olarak görüyorsun ya... O yüzden olmuyor, olamıyor.
Gıybet time...
Çocuklar bizi her halimizle her an takip ediyor. Davranışlarımızı, mimiklerimizi, kullandığımız sözcükleri... Ve sonuçta ne oluyor biliyor musunuz? Kıymet vermekten önce gıybet yapmayı öğrenen ufaklıklar türüyor etrafta. Neden acaba!
Hiç mi sevilmediniz
Sevgiyi ve saygıyı yüceltmek hepimizin ortak görevi bu dünyada. Bütün kötülükler, çatışmalar, kaos, huzursuzluk hep bu ikisinin yokluğundan kaynaklı. Ama ısrarla görmüyor, görmek istemiyor bazıları. Hepsinin de ağzında "sevgi pıtırcığı" gibi tuhaf etiketler.
"Hiç mi sevilmediniz?" diye sorasım geliyor ama sonra vazgeçiyorum. Biraz da bu yüzden bugünlerde mottom:
"No human, no cry!"
