İzlediğimiz kötü bir film olsa vazgeçer kapatırız. Sonunu bilmesek de olur. Oysa ki bu izlediğimiz düpedüz gerçek. Sonu gelmeyen, umut vadetmeyen, tekrarlanan, en kötüsü de sıradanlaşan bir gerçek. İki bin yirmi beş eksi bin dokuz yüz on dört. Eşittir yüz on bir. Çınar ağaçları içleri yitip gitse de yaşamayı sürdürürler ya hani, 111 yıllık asırlık çınar Altay'ın durumu da tam öyle. Yaşamaya çalışıyor. Fakat bunu yaparken her şeye alışıyor. Süper Lig'in 67. sezonu oynanırken maziye bir bakıverseniz bu kulübü şu ana dek mücadele etmiş tüm takımlar arasında 8. sırada görürsünüz. 42 sezon, 1364 maç, 1406 puan. Ya şimdiki yeri? "İnşallah 3. Lig'e düşmez" diye iç geçiriliyor. Olan olmuş hatta olmaz denilen de olmuş. Koskoca camia ellerinde papatya "Düşecek, düşmeyecek" diye fal bakıyor. Yetmedi mi bu taraftarın dramı. Kiloyla sevince alışmış bu camia neylesin gramı. Çoğu Altaylının ağızlardan çok gözleri konuşuyor. Çünkü her zaman olduğu gibi gözler yalan söylemiyor. Tribünlerin çoğu artık sahadakilerin adını bilmeden izliyor maçları. Hücumda bekleri oynasa da önemsemiyor. Renkleri aşkına, arması aşkına, mazisi aşkına. "Büyük Altay" aşkına. Fakat öyle şeyler yaşadılar ki onlar da döndü şaşkına. Derdim edebiyat yapmak değil, futbolun edebiyatında hep Altay'ın var olduğunu anlatmak. Bu kulübe gönül vermiş onca tarih yazarının ruhuna saygı duyun bari. Bir kötü sona daha tahammül kalmadı, hadi gari.
