Bahar aylarında kapalı alanda kalmayı hiç sevmem. Eğer tatilse özellikle otlu, ağaçlı, böcekli yerlerde olmak isterim genelde. İçinde böyle bir istek uyanan tek kişi ben değilim.
Özellikle henüz bitirdiğimiz bayram tatili, baharın da etkisiyle çok gezmeli bir ara oldu. Pek çok kişi şehir değiştirdi. Şehirde kalanlar ise kendini sahillere, ormanlık alanlara attı. Bir kilo tavuk alan mangalını sırtlanıp pikniğe gitti. Mangal yakmanın yasak olduğu şehir merkezlerinde ise menüde sarma ve börekler vardı.
HAVA, SU, GÜNEŞ
Tabii ki doğayla buluşma isteği güzel, bu istek sonucu kendini doğanın kucağına atmak da çok hoş. Ancak güzel olmayan bir şey var ki o da çöpler!
Özellikle plastik tabak, çatal, kaşık, bardak ve poşetler. Hadi kent meydanlarında bunu tolere eden bir belediye hizmeti var. Temizleyen var diye kirletebilirsiniz demek istemiyorum tabii ki ama durum ormanlarda ve nehir kenarlarında çok daha vahim maalesef. Bu atıklar binlerce yıl yok olmayacak. Bunu artık herkes biliyor diye düşünüyorum. Bile bile yapmanın ise cinayet olduğu kanaatindeyim.
Piknik yaptıktan sonra ardında çöpünü bırakanlara sorsak çocuğunu çok sevdiğini söyler. Onun geleceği için her şeyi yaptığını söyler. Oysa ki bir çöpü bile kaldırmaktan aciz biri çocuğuna hanlar hamalar bıraksa, yatlar katlar alsa neye yarar? O çocukların soluyacak havası, koşacak çimeni, yüzecek denizi, içini açacak manzarası olmayacak. Hatta belki de içecek suyu kalmayacak!
